Το χρέος

 Τσέπωσε βιαστικά το φάκελο από τον ασθενή της. Προκαταβολή για την επέμβαση. Ένα ελαφρό κοκκίνισμα πρόδιδε τις παλιές της ευαισθησίες. Βλέπεις οι άνθρωποι, όσο ειλικρινείς και έντιμοι κι αν είναι, διαμορφώνονται από τη συγκυρία και το κίνητρο.

Είκοσι χρόνια πριν, ανάμεσα στους δέκα πρώτους στην Ιατρική. Με ιδανικά και όνειρα. Να γιατρεύει τον ανθρώπινο πόνο. Μόνο αυτό ήθελε. Ατέλειωτες ώρες διάβασμα, ξενύχτια. Αργότερα αγροτικό, δύσκολες εφημερίες σ’ ένα μεγάλο νοσοκομείο Μισθός μετρημένος. Πολλές ώρες δουλειά. Κούραση και ευθύνες.

Οχυρώνεται στη μοναξιά του γραφείου. Έμεινε πολλή ώρα καθισμένη στο σκοτάδι με τα μάτια να καίνε. Το κεφάλι γεμάτο και θολό από μια δυνατή, άγρια θύελλα. Ήθελε πολύ να έρθει το πρωί, όμως αργούσε να ξημερώσει.

Ένιωσε σαν κάτι να μετατοπίστηκε μέσα στο μυαλό της, σαν κάτι να ξελάσκαρε. Μια απαλή φλόγα, ένα άνθος που άνοιγε μέσα στο στήθος. Να κάνει το χρέος της. Να υπηρετήσει τον άνθρωπο. Η εθελοντική οργάνωση των γιατρών της περιοχής της πάντα ζητούσε γιατρούς.

Οι άνθρωποι βρίσκουν τη σωτηρία τους εκεί που έχουν ανάγκη να τη βρουν. Κι ένιωθε τον καινούριο στόχο να καίει μέσα της, βάζοντάς της φωτιά. Βάζοντας φωτιά στο κενό. Στην απέραντη ερημιά τόσων χρόνων.