Σχετικά με την έκφραση «ανθρώπινο είναι»…

Αν ανατρέξουμε σε μνήμες που αφορούν διαλόγους οι οποίοι δε στάθηκαν στο… «ύψος» τους, θα συναντήσουμε αρκετά συχνά αυτή την άκρως αφοπλιστική έκφραση: «ναι, αλλά είναι ανθρώπινο»!

Και, αν και έχω αποφασίσει όταν την ακούω να αποχωρώ, εδώ θα ήθελα να της αφιερώσω λίγες αράδες εν είδει επίσημου αποχαιρετισμού. 

Λοιπόν, στην πραγματικότητα, την έκφραση αυτή, στην καλύτερη περίπτωση, τη συναντάς εντός μιας φαινομενικής και άτεχνης απολογίας. Τη συναντάς στην προσωπική και στην επαγγελματική σου ζωή. Τη συναντάς σε συνθήκες νοθευμένης αλλά και σε συνθήκες ανόθευτης πραγματικότητας. Τη συναντάς στις ειδήσεις, σε ενημερωτικά προγράμματα αλλά και σε ψυχαγωγικές εκπομπές.

Βλέπεις, «είναι ανθρώπινο» να επιδείξεις συναισθηματική αδυναμία και να προχωρήσεις σε πράξεις μακριά από την ηθική σου κατά τα άλλα, «είναι ανθρώπινο» να κάνεις λάθη ικανά να προσβάλλουν την αξιοπρέπεια του άλλου, «είναι ανθρώπινο» να «λυγίσεις» μπροστά στην κάμερα συμπάσχοντας με το προσωπικό δράμα του εγκληματία, «είναι ανθρώπινο» να συμβεί να λάβεις λανθασμένες πολιτικές αποφάσεις που θα κοστίσουν χιλιάδες ζωές.

Ό,τι κάνει ο άνθρωπος, επειδή ακριβώς το κάνει ο άνθρωπος, είναι… «ανθρώπινο»;

Η μαγική απάντηση είναι πως… όχι!

Ο άνθρωπος τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή, ο άνθρωπος-σύντροφος, ο άνθρωπος-φίλος, ο άνθρωπος-δημοσιογράφος, ο άνθρωπος-πολιτικός είναι συχνά ικανότατοι για πράξεις διόλου «ανθρώπινες», για πράξεις που πλήττουν την αξιοπρέπεια, για πράξεις που υποτιμούν τη νοημοσύνη, για πράξεις που βλάπτουν τον άλλο.

Κοντολογίς, είναι ικανοί για πράξεις «απάνθρωπες».

Κι όπως τις απάνθρωπες πράξεις, εντός και εκτός εισαγωγικών, δεν τις διαπράττει ένα άλλο είδος γήινου όντος, ο παντελώς άγνωστος «απ-άνθρωπος», έτσι και οι «ανθρώπινες» πράξεις δεν είναι κατ’ αναλογία πράξεις που χαίρουν συγχώρεσης ή δικαιολόγησης, απλά επειδή προβαίνουν σε αυτές οι… «άνθρωποι».

Προσοχή, λοιπόν, στις πράξεις μας, αγαπητοί, καθώς αυτές δεν μπαίνουν μέσα σε εισαγωγικά…