Σε όσες και όσους μπορούν ακόμη να νοιώθουν

Μόνο όταν έχεις δουλέψει Κυριακές, αργίες, γιορτές, επετείους, όταν έχεις θάψει προσωπικές στιγμές στο κυνήγι του μεροκάματου, όταν έχεις χάσει χαρές, φίλους, σχέσεις, ως εργαζόμενος τις ώρες που όλοι οι άλλοι γύρω σου συμμετέχουν σε δρώμενα που αποτελούν κομμάτι της κοινωνικής ζωής και του -ψευδεπίγραφου έστω- "ανήκειν", μόνο τότε μπορείς να πάρεις μια μυρωδιά του τι σημαίνει ψυχολογικός εξαναγκασμός στην "χαρά".
Κι εκεί, αν έχεις τα κότσια, ανακαλύπτεις και τα κρυμμένα μυστικά, τα κάτω από το χαλί παραχωμένα ρετάλια αλήθειας που μόνο οι μοναχικές νυχτερινές βάρδιες μπορούν να ξεθάψουν.
Κι όταν το έχεις βιώσει αυτό, όταν δηλαδή έχεις αρχίσει πλέον να κατανοείς σιγά-σιγά την διαφορά μοναξιάς και μοναχικότητας και το πως τελικά, από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, χτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι το κοινωνικό πάνω στις κατεστραμμένες προσωπικές στιγμές, όταν έχεις μάθει να ξεχωρίζεις ανάμεσα στα λαμπιόνια και τα λαμπερά δήθεν τους βωβούς θρήνους ενός παρόντος-θυσία στην πιθανότητα ενός μέλλοντος που ΘΑ έρθει, τότε λοιπόν δεν ξεχνάς. Ποτέ. Τίποτα.
Κι επειδή κάθε ημέρα, γιορτή θα έπρεπε να είναι, μπορείς τουλάχιστον ανέξοδα να αφιερώσεις ένα τραγούδι από εκείνα που δεν πολυακούγονται, σε όσες και όσους μπορούν ακόμη να νοιώθουν λίγο πιο βαθιά.
Κάθε μέρα.
Έστω κάτι.
Οτιδήποτε.
Που είναι μεγάλη υπόθεση να στηρίζεις το παρόν κάποιου.
Κι ας μην τον έχεις συναντήσει ποτέ.