Πείτε μου πως το μέλλον μου υπάρχει, κυρία…

Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου.

Ώρα δυόμιση μετά μεσημβρίαν.

Τα λόγια της υποδιευθύντριας από το μεγάφωνο. Αγαπημένα μας παιδιά.. Η παρότρυνσή της να μην ξεχάσουν να αδειάσουν τα θρανία τους … να πάρουν μαζί τους βιβλία, μουσικά όργανα… να προσέχουν … Το τελευταίο κουδούνι. Αγκαλιές στο διάδρομο.

Κυρία, να προσέχετε.

...Θα έρθω στο σπίτι σας να σας κάνω καντάδα…

Τα μάτια τους πίσω από το τζάμι του σχολικού λεωφορείου και το χέρι τους να χαιρετάει…

Γεια σας κυρία…

 Με μαντρώνουν πίσω από μια οθόνη, κυρία...

γεια σας κυρία...

Πείτε μου πως αυτό θα τελειώσει, κυρία.

Πείτε μου πως θα ανοίξει ξανά η τάξη και θα μετρηθούμε ξανά και θα είμαστε όλοι εκεί, κυρία…

Πείτε μου πως το μέλλον μου υπάρχει, κυρία…

Κι εγώ τους το λέω. Θα σας δείξω τη Ρόξυ, τους λέω. Εις το διαδικτυακό επανιδείν.

Θα ξαναβρεθούμε.