Παραφράζοντας τον Τσέχωφ

"Τι παλιόκαιρος σήμερα! Δεν ξέρω τι να κάνω, να φτιάξω τσάι ή να κρεμαστώ;"

Πολλές φορές με πιάνουν οι μαύρες μου, ιδίως όταν βλέπω ή ακούω για τις ληστείες των ιμπεριαλιστών στον Τρίτο Κόσμο, τους θανάτους από πείνα παιδιών, το trafficking και τον Γεωργιάδη στην Μολδαβία, τους "επώνυμους" βιαστές της 12χρονης στον Κολωνό, τις χιλιάδες αναμονές στο Παίδων για εγχείρηση και το γκρέμισμα του ΕΣΥ από τον Άδωνη, τον κορδωμένο Δήμαρχο Περάματος που έδιωξε με τις μάνικες της Πυροσβεστικής, άστεγες γυναίκες Ρομά με παιδιά στην αγκαλιά που κοιμόντουσαν στο πεζοδρόμιο. Τα σκέφτομαι και θέλω να φτύσω αυτόν τον εμετικό κόσμο, να φύγω με την μία, στο απέραντο τίποτα.

Την ίδια ώρα ακούω βουρκωμένος Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Λεοντή, Μικρούτσικό, διαβάζω τον Επιτάφιο, Λόρκα, Μαρξ, μαθαίνω για τον Μπελογιάννη και τον Βελουχιώτη, αναπνέω μαζί με τους απεργούς στην ΛΑΡΚΟ, ανυπομονώ για το φεστιβάλ της ΚΝΕ, αναπολώ την Μελίνα, παραδειγματίζομαι από την Παλαιστίνια μάνα και την μάνα του Φύσσα, υποκλίνομαι στον Γεννηματά και στο ΕΣΥ, έχω τον Τσε περηφάνια μου.

Όχι ρε γαμώτο! Δεν θα τους χαρίσουμε τον κόσμο ΜΑΣ! Θα κουραστούμε, θα ματώσουμε, αλλά εμείς είμαστε οι νεκροθάφτες του σάπιου. Αρκεί να το πιστέψουμε. Αυτοί δεν είναι ανάγκη και δεν πρόκειται να πειστούν. Απλά δεν το ξέρουν ότι νομοτελειακά θα κλειδωθούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Θα πιούμε γλυκό τσάι. Δεν θα αυτοκτονήσουμε.