Οι Φρανκενστάιν, τα Pokemon και οι άνοες

Ζούμε στον πολιτισμό του Pokemon, στον πολιτισμό της εικονικής πραγματικότητας, αυτής που λογίζεται ως πραγματική πραγματικότητα, ζούμε πλέον στον παροξυσμό του φανταστικού. Αλλά καθώς το σκέφτομαι, ζούμε χειρότερα και από το φανταστικό, καθώς βιώνουμε το απόλυτο ψεύδος, που παρουσιαζόμενο ως αληθές, παραπέμπει στην «τύφλωση», στο να βλέπεις τον ήλιο τα μεσάνυκτα, δηλαδή στην «εξ-υπνη» τρέλα. Κι όλα αυτά μέσω του απόλυτου εμπαιγμού που φανερώνει τη δύναμη των νέων μέσων επικοινωνίας κι αυτών που τα κατέχουν και τα διαχειρίζονται.

Γιατί είναι κοινός εμπαιγμός το πρόσχημα ότι κυνηγώντας ένα εικονικό τέρας «γνωρίζεις την πόλη σου». Γιατί όχι μόνο δεν γνωρίζεις την πόλη σου, αλλά και σκοτώνεσαι καθώς δεν βλέπεις τίποτα μπροστά σου, εκτός από το κινητό. Ήδη πάρα πολλά ατυχήματα έχουν καταγραφεί σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το χειρότερο όλων είναι ότι στην παγίδα πιάνονται οι έφηβοι. Σε μια μέγγενη ανόητης, πλην εθιστικής απόλαυσης. Κι αυτό αποδίδεται στην έλλειψη αναφορών. Οι νέοι δεν έχουν που να ακουμπήσουν, κι αντί να αγωνιστούν κυνηγώντας ένα όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, επιδίδονται σε μια αποστειρωμένη δραστηριότητα, στο κυνήγι ενός εικονικού τέρατος!

Το παιχνίδι αυτό, αντί να προσφέρει ένα κίνητρο, αντί να προωθεί τον πολιτισμό, οδηγεί τα άτομα, όπως και πολλά άλλα online παιχνίδια εξάλλου, στο να χάνουν τον εαυτό τους σε έναν εικονικό κόσμο, αποκομμένο από την πραγματικότητα. Γιατί αυτός είναι ο στόχος: «να χάνεις τον εαυτό σου».

 Ο Pikachu, ο Rattata, ο Pichu και όλα τα άλλα τέρατα που κατασκεύασαν οι Φρανκενστάιν του Pokemon, καλύπτουν όλα τα αιτήματά μας!

Και λες, δεν μπορεί, αυτός κόσμος που παίζει αυτό το παιχνίδι, σίγουρα έχει ένα είδος νοητικής υστέρησης. Κι αν δεν έχει, θα την αποκτήσει. Εδώ έχουμε ένα είδος επιστημονικής τρέλας, που διέπει τους κατόχους των νέων μέσων και τους ειδικούς-υπαλλήλους τους και το οποίο οδηγεί στη δημιουργία ενός είδους άνοος όντος, χωρίς λόγο και κρίση.

Βλέποντας κανείς ανθρώπους στους δρόμους, να κρατούν ένα σημειωματάριο στο χέρι, σε αναζήτηση των Pokémon, θέτει πολλά ερωτήματα σχετικά με την πρόοδο του σημερινού πολιτισμού.

Αυτό το παιχνίδι μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα των κοινωνιών μας: μας δείχνει την ανοησία της ζωής μας, την απουσία, την κενότητα,  σ’ έναν κόσμο που διακρίνεται σε δημιουργούς ψευδών αναγκών και σε άνοες καταναλωτές.

Επιτέλους, κάποιοι πρέπει να αντισταθούν σ’ αυτή την τρέλα, σ’ αυτό τον παροξυσμό της ανοησίας, πρέπει να μπει φρένο σ’ αυτή τη συνεχώς επιταχυνόμενη κίνηση προς το χάος. Είναι επείγον να δώσουμε νόημα στη ζωή μας, με έμφαση στον πολιτισμό, την παρατήρηση της φύσης, στο όραμα για έναν κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρωπιά. Να αναθερμάνουμε το ενδιαφέρον για την ανάγνωση, τονίζοντας τους κινδύνους όλων αυτών των online εργαλείων που μας περιβάλλουν, και που τείνουν να γραπώσουν το νου μας, την ψυχή και το χρόνο, έτσι που ο πλανήτης Γη να μοιάζει μ’ ένα πλοίο γεμάτο τρελούς στη θάλασσα του σύμπαντος. Μέχρι που το ανθρώπινο είδος που συμπεριφέρεται κατ’ αυτό τον τρόπο, να εκλείψει. Το διαπίστωσε και ο Στίβεν Χόκινγκ, ενώ παλαιότερα αυτό θα ήταν απολύτως προφανές για πολύ περισσότερους.