Ο σκύλος-καθρέφτης του ναρκισσισμού μας

Παγκόσμια μέρα του σκύλου σήμερα.

Σκυλιά αλυχτούν όλη νύχτα. Στον Μισισιπή κάτι παράξενα φρούτα κρέμονται από τα δέντρα. Στον Έβρο, δίπλα στα καμένα δέντρα, κείτονται κάτι παράξενα κάρβουνα. Είναι ο αμερικάνικος νότος, είναι ο ελληνικός βορράς, είναι οι μαύροι και οι μετανάστες, είναι τα «Strange Fruit», τότε και σήμερα.

Ο σκύλος, ο ιχνηλάτης των μύθων και των παθών της ζωής, ο αναζητητής και ευρέτης, τώρα μόνο αλυχτάει, «σκούζει» για τον νεκρό της ημέρας.

Η εποχή παραπέμπει στον «Ανδαλουσιανό σκύλο».

Όλοι κι όλα οδεύουν στην άβυσσο, χωρίς φρένο, χωρίς νόημα και λογικό νήμα.

Ο Κωστής Γκιμοσούλης εξομολογείται σ’ έναν κολομβιανό σκύλο, τον Μετεώρο. Ο «μπλε σκύλος» του Γιώργου Σκούρτη είναι ο Ξένος, ο μετανάστης, ο «άλλος», ο ανοίκειος που αναστατώνει τη γειτονιά, η οποία τελικά τον προδίδει. Στον Γιώργο Σκαμπαρδώνη (Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου) ο σκύλος συμβολίζει την πιο απεχθή πλευρά του ανθρώπου και του παρακρατικού συστήματος εξουσίας. Ο Φλωμπέρ από την πλευρά του δειπνεί μ’ ένα σκυλί! Ερωτεύεται ένα σκύλο αφού δεν μπορεί να κατακτήσει την κυρία του. Ο σκύλος λέγεται Θαβώρ -είναι το όνομα του όρους της «Μεταμόρφωσης του Χριστού»- και κατά έναν τρόπο παραπέμπει στα ηρεμιστικά Ταβόρ!

Ο σκύλος είναι το ζώο που μπορεί να υποστεί όλες τις προβολές, να «καθρεφτίσει» όλες τις ματαιώσεις, όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες αλλά και τις χειραγωγήσεις εκ μέρους μας, παραπέμποντας στον λακανικό καθρέφτη παρά σε τετράποδο ζώο.

Τελικά, δεν αγαπάμε τα κακόμοιρα τα ζώα γι’ αυτό που είναι, αλλά μετασχηματίζοντάς τα σε «ζωντανούς-καθρέφτες» του ναρκισσισμού μας.