Να μη συνηθίσουμε

Νιώθω πως αυτό είναι το στοίχημα που καλείται να κερδίσει ο νέος τύπος ανθρώπου που έχει γεννηθεί στην εποχή της εικόνας.

Να πασχίσει με κάθε τίμημα να κρατήσει διάφανο το δέρμα του.

Να πασχίσει, με κάθε τίμημα, να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά στις εικόνες φρίκης.

Ανοιχτά σημαίνει διαθέσιμα.

Ανοιχτά σημαίνει να μη φοβηθεί να πονέσει.

Ανοιχτά σημαίνει να σχίσει τη μάσκα της απάθειας.

Ανοιχτά σημαίνει να πάρει τον πόνο και να τον κάνει δράση.

Να πάρει το καρφί και να το κάνει αγώνα.

Κι αν ο αγώνας σημαίνει να σχίσει στα δυο το πονεμένο του κρανίο και να βγάλει το ποίημα

κι αν ο αγώνας σημαίνει να πάρει το ποίημα και να το κάνει σημαία στα κλειδωμένα μάτια των χορτάτων

κι αν ο αγώνας σημαίνει να πάρει το ποίημα και να το φορέσει κατάσαρκα

κι αν ο αγώνας σημαίνει να κάνει το τρύπιο του κορμί ποίημα

κι αν ο αγώνας σημαίνει να φυτέψει μια σφαίρα στη λογική

 ας είναι...

( Υπάρχει κάτι που δε θα καταφέρει καμία αστυνομία σκέψης να το κλέψει.

Είναι το χάος που χορεύει στο κρανίο μας άτακτα κι άναρχα.

Είναι το άπειρο που τόσο μίσησε ο Αριστοτέλης.

Είναι εν τέλει η μαγεία της ατοπίας και ουτοπίας.

Εβίβα!)