Μαζί...

Ο άνδρας ήταν παιδί και σαν παιδί τον απασχολούσε η τροφή και το  ποτό  και το σώμα, η ωμή σάρκα της ζωής. Μόνος, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς υποχρεώσεις. Χωρίς έρωτα. Όποιος ερωτεύεται, είναι ευάλωτος και αβοήθητος. Η ίδια η  ύπαρξη είναι απλή. Πορεύεσαι βήμα βήμα, τρως, κοιμάσαι, λειτουργείς. Αλλά η ζωή, η πραγματική ζωή, με όλα τα συναισθήματα και τα ρίσκα της, είναι δύσκολη δουλειά.

Η γυναίκα ακούμπησε απαλά το χέρι της στο μπράτσο του, ήταν μια οικεία κίνηση που περιελάμβανε σε ίσες δόσεις παρηγοριά και καθησυχασμό. Μαζί. Η λέξη περιείχε μέσα της την προοπτική της ζωής και την αφοβιά του θανάτου, περιείχε τέλη και αρχές, ελπίδα και αγάπη, όλα τυλιγμένα σε δυο ψιθυριστές συλλαβές.

Μαζί. Ένιωσε σαν να είχε αφαιρεθεί ένα βάρος απ' τα  χρόνια του. Δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που τον είχε αγκαλιάσει κάποιος, είχε ξεχάσει πόσο όμορφο ήταν να σε τυλίγει η ζεστασιά ενός άλλου ανθρώπου, πόσο πολύτιμη ευλογία ήταν το μοίρασμα.

Αποχαιρετίζονται  χωρίς λόγια. Ένα βλέμμα αρκεί. Οι εραστές δεν χρειάζονται περισσότερα.