Κυριακές

Μονότονες. Μονόχνωτες. Μαρασμός. Πάντα κάτι περιμένεις και δεν έρχεται. Μια γερή ξερή σφυριά κατάστηθα. Η μέρα αργοσέρνεται. Να φύγεις. Να φύγεις. Ακόμα κι οι σκέψεις πονάνε. Το μυαλό μια επικίνδυνη χώρα. Μόνιμη συντροφιά μια σιγανή βροχή που κρατά όλη μέρα. Και μια αραιά ομίχλη. Που θολώνει το περίγραμμα των πραγμάτων. Δεν έχει μέρος να σταθείς. Ν' ανταμώσεις με τον εαυτό σου. Ανάμεσα ήλιο και στάχτη διαβαίνει η ζωή.

Με τα φύλλα ξεραμένα και πεσμένα ένα δέντρο στέκεται γυμνό στη μέση του κήπου. Σαν χέρι που ζητά ελεημοσύνη. Η ομίχλη πύκνωσε έγινε συμπαγής.  Και μετά ο κόσμος χάθηκε. Εξαφανίστηκε μέσα στη σιωπή και το κρύο. Μόνο μουσική. Μελαγχολική και όμορφη. Οδυνηρή σαν νυστέρι. Αντίστιξη στη φθορά.

 Οι άνθρωποι θάβονται και ζωντανοί. Κάθε Κυριακή ένας μικρός θάνατος. Μια πλάνα υπόσχεση Δευτέρας. Από τις Κυριακές ποιος θα μας σώσει;