Κάστανα...

Ένα μεγάλο καστανόδασος (Ζάβατο) σε μικρή απόσταση από το χωριό. Ήταν «βακούφικο», το διαφέντευε η εκκλησία. Τα κάστανα τα μάζευαν οι χωριανοί μια καθορισμένη μέρα, πληρώνοντας ένα μικρό τίμημα. Το καστανόδασος φυλάγονταν από το δασοφύλακα και απαγορεύονταν να μπουν μέσα ζώα και άνθρωποι. Μερικά βράδια τρύπωναν κρυφά δυο σκιές, μια μεγαλύτερη και μια μικρότερη, και μάζευαν όσα κάστανα τους επέτρεπε το φεγγαρόφωτο.

Η μέρα που θα «απόλαγαν» το Ζάβατο, θα επέτρεπαν δηλ. το μάζεμα, ήταν για το χωριό μέρα γιορτής. Τα κάστανα, βραστά ή ψητά, ήταν το βραδινό για τα κρύα βράδια του χειμώνα ή το κολατσιό για το σχολείο της άλλης μέρας.
Και στην πόλη, στη λαϊκή της Τετάρτης, ένα λιγνό παιδί με μάτια όλο φλόγα, σε ηλικία που κανονικά έπρεπε να βρίσκεται στη σχολείο, βοηθούσε τη μάνα του και ψέλλιζε δειλά: κάστανα, καλά κάστανα…
Χρόνια αργότερα -σε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της ζωής- τον συνάντησα σε ένα Λύκειο της Αθήνας. Ήταν ο νεότερος συνάδελφος με δύο μεταπτυχιακά στις αποσκευές του.