«Μην τους δέρνετε», «είναι 15 χρονών παιδιά», «είναι 15 χρονών παιδιά», «μας ρίχνουν χειροβομβίδες στα πόδια», «οι άνθρωποι είναι φονιάδες», «φωνάξτε εισαγγελέα»! Παιδιά δεμένα με χειροπέδες δέρνονται ανηλεώς. Εκείνος, που φωνάζει, είναι ένας δημοσιογράφος, ο Γιώργος Καρακούσης. Η φωνή του ακούγεται από κινητό σε κινητό, από ιστολόγιο σε ιστολόγιο...
Η οργή δεν είναι ελεγχόμενη, δεν είναι όπως εκείνη των ηθοποιών που εξαφανίζεται μόλις τα φώτα σβήσουν. Εδώ ο θυμός έχει ρίζες, τρέφεται από την καθημερινή βία στο σχολείο, στο δρόμο, στις σχέσεις, από το άνεργο αύριο, από το νεκρό όνειρο. Ο Κωσταντίνος παίρνει την κιθάρα, πηγαίνει στη διαδήλωση και γυρνάει μ’ ένα τραγούδι για τον συνομήλικό του Αλέξη, που χάθηκε άδικα. Και τραγουδάει. Κραυγάζει. Καλεί σε αντίδραση.
Στην τηλεόραση τα όρνια ξεσκίζουν το σώμα του νεκρού παιδιού και το πουλούν στο παζάρι της τηλεθέασης. Όμως, η αγορά δεν μπορεί να οικειοποιηθεί ένα δολοφονημένο παιδί, καμία εξουσία δεν μπορεί να το διεκδικήσει. Μόνο οι φίλοι του, μόνο η οικογένειά του, μόνο οι συνομήλικοί του νιώθουν το θάνατό του σαν δικό τους θάνατο και βγαίνουν στους δρόμους...
Όχι δεν θέλω να είμαι ψύχραιμος. Εκείνο που νεκρώνει αυτή την κοινωνία είναι η απάθεια, η έλλειψη οργής, η σήψη από ψυχραιμία. Τη θανατώνουν αυτοί που πουλούν την ανία, το φθόνο και τη μνησικακία, αυτοί που έχουν υποτάξει τα πάντα στη βία της συσσώρευσης, στη βία του χρήματος, στο χομπσιανό νόμο του ισχυρότερου, αυτοί που δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτα... Γι’ αυτό η ελπίδα, αν έχει απομείνει κάτι, βρίσκεται σ’ αυτά τα παιδιά...
Δεκεμβρίου 08, 2008 ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ... τίποτα δεν είναι όπως παλιά...
