Θεσσαλονίκη: Ζοφερή τσιμεντούπολη

Πέφτουν τα φύλλα μου

μα από τότε που με φύτεψες

στη χάση και στη φέξη αν με δρόσιζες

ανεύθυνη κυρά

χρόνια τώρα να μην ξεδιψώ

να καίγομαι απέξω κι από μέσα

με την απορία να μου τρώει τα σωθικά που έχεις γυρισμένα τα πισινά σου στη θάλασσα

οι μητροπολίτες σου να προσπερνούν ανελέητοι τους ψωμοζήτουλες

οι άρχοντές σου να μη ρίχνουν ματιά πάνω απ’ την Ερμού

να είσαι καμένη πάνω από αιώνα και να μην αναστυλώνεσαι

σκοτεινοί πολίτες σου να μη βάζουν τζίφρα υπέρ της ειρήνης του κόσμου

το φαρισαϊκό σου προσωπείο να στριμώχνει ότι αγνό στο περιθώριο

να διώκεις την αυθεντικότητα

να μου μοιράζεις χαρτιά κατά των προγαμιαίων σχέσεων έξω απ’ την Αχειροποίητο

να με κυνηγούν αόρατοι εισαγγελείς

την ώρα που χαμουρεύομαι σε ρωμαϊκές κρύπτες

ακόμη και για το σκουπιδομάνι σου να σου φταίει η «καριόλα η Αθήνα»

να έχεις γραμμένη την ιστορία σου στα παλιά σου τα παπούτσια

ο κόσμος σου να μοιάζει σα χαμένος

να στραγγαλίζεις τις φωνές των ωραιότερων παιδιών σου

με σημαία μια αραχνιασμένη γραφειοκρατία και αγέλαστους συλλόγους κυριών και δεσποινίδων

να νιώθω πως το παρακράτος σου δεν έχασε πόντο απ’ τη δεκαετία του ’60

να μου πετάς καπνογόνα

να με κλωτσάς και να με σπρώχνεις για να δείξεις το ανύπαρκτο μπόι σου

όταν στριμώχνομαι ακούγοντας τα είδωλά μου

σε γρασίδια και αλέες μπας και ξυπνήσω την πεθαμένη μου όρεξη γι’ αγώνα

μπούχτισα πια την ακηδία σου και την λυπητερή σου ασπλαχνιά

αγαπημένη πολιτεία

ζοφερή τσιμεντούπολη

οξειδωμένη

υποταγμένη

πνιγηρή

πού είν’ το πάθος σου;

17 Σεπτεμβρίου 2022