Όταν ταπεινώνονται τα φρούρια κι οι πανοπλίες πέφτουν. Όταν οι ψυχές αφοπλίζονται από μουσικές εξαίσιες και ευάλωτες στην Αγάπη μένουν. Όταν το Εγώ κενώνεται οριστικά και πληρώνεται μεθυστικά από τον έρωτα του Άλλου. Όταν η Ανάσταση δεν είναι μύθος μήτε πίστη ούτε αναμενόμενη ελπίδα αλλά ολόιδια η ζωή. Όταν διακόσιοι σπόροι κερασιάς γονιμοποιούν την άβυσσο. Τότε ζήτω η άνοιξη, ζήτω το Πάσχα, ζήτω η ζωή που πεθαίνει χίλιες φορές κι ανασταίνεται άλλες τόσες, ζήτω ο άνθρωπος που ανασταίνεται διαρκώς, όπως τα πνιγμένα προσφυγόπουλα, όπως τα αόρατα παιδιά, που εμφανίζονται ξανά, όπως οι σταυρωμένοι στα θερμοκήπια της ντροπής, οι ανέστιοι στις τρώγλες της ανέχειας, οι άνεργοι της ανάγκης, όλοι όσοι ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή.
Γι’ αυτό, λέω, πως αυτές τις ώρες, τούτες τις μέρες που η ανθρωπιά επανασυστήνεται κι ο άνθρωπος ξαναβρίσκει το χαμένο βλέμμα του «άνω θρώσκω», ας σκεφτούμε πως θα ήταν η ζωή αν η γιορτή της αλληλεγγύης ήταν διαρκής και όχι στιγμιαία. Φανταστείτε τη ζωή, τον κόσμο, όταν η εργασία δεν θα είναι η δουλεία της ανάγκης, αλλά δημιουργία, όταν τα μήλα, το σιτάρι και το καλαμπόκι δεν θα το ορίζουν οι ακατάληπτοι τανυστές και οι γεωδαισιακές του Αϊνστάιν ούτε οι χρηματιστές και όσοι δεν έχουν δει ποτέ τους ένα κόκκο σταριού, αλλά αυτοί που τα γεωργούν. Φανταστείτε να μην υπάρχουν άλλα βάσανα πάρεξ εκείνα που θάλλουν στων ερώτων τα θαύματα. Γι’ αυτό τούτη η Κυριακή, αυτή η Ανάσταση είναι ένα δείγμα της μελλοντικής διαρκούς ανάστασης του Ανθρώπου, μία απόδειξη πως τα πάθη των ανθρώπων μπορούν να βρουν δικαίωση σε μια ζωή της Αγάπης, της συμπάθειας και όχι της Δύναμης, της κατάκτησης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μια ζωή που θα έχει ως προμετωπίδα την προς Κορινθίους Επιστολή του Παύλου ώστε να μαθαίνουμε και να βιώνουμε αδιαλείπτως πως «η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει», ότι η ζωή είναι δικαίωμα όλων και αξίζει όλοι να τη ζουν σαν δώρο μοναδικό και ανεπανάληπτο.
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.
