Η αλληλεγγύη ως λάιφ στάιλ

«‘Η αλληλεγγύη ως  λάιφ στάιλ – εταιρικό branding, κουλτούρα διασημοτήτων και ψηφιακά μέσα’ θα είναι το θέμα της εκδήλωσης που οργανώνει το Hellenic Observatory (Ελληνικό Παρατηρητήριο) σε συνεργασία με τον Ελληνικό Σύλλογο Αποφοίτων του London School of Economics and Political Science και με την υποστήριξη του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών…». Διαβάζω το Δελτίο Τύπου και τρελαίνομαι! Ναι, «Η αλληλεγγύη ως λάιφ στάιλ…». Προσπαθώ  να συγκρατηθώ, να μην εκραγώ. Προσπαθώ να διακρίνω τη σκοπιμότητα. Το πρώτο που διαβλέπω είναι η διαφθορά. Όχι μόνο η διαφθορά του δέκτη. Όχι μόνο η διαφθορά του πομπού. Αλλά και η διαφθορά της ίδιας της έννοιας της αλληλεγγύης. Εδώ ο δήθεν «αλληλέγγυος» δεν εκχωρεί κάτι από το Εγώ του, από την ψυχή του, αντίθετα, ενισχύει την εικόνα του, αγοράζει ό,τι δεν έχει, αγοράζει «ανθρωπιά», δηλαδή μία εικόνα που δεν είναι, μία προσωπίδα.  

Αίφνης, οι υπερπλούσιοι διάσημοι καθίστανται ευαίσθητες «ψυχούλες», όπως οι προτεστάντες μαφιόζοι όταν έριχναν εκατοδόλαρα στο δίσκο της εκκλησίας κατά την κυριακάτικη λειτουργία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο «ξεπλένεται» το έγκλημα και αποδεικνύεται ότι η «αλληλεγγύη» δεν συνιστά από μόνη της ποιοτική διαφορά, καθώς αλληλεγγύη επιδεικνύουν και οι φασίστες, και οι ναζιστές, και οι μαφιόζοι και τώρα οι «διάσημοι υπερπλούσιοι». Ναι, βρισκόμαστε, όπως έλεγε ο δισεκατομμυριούχος Αμερικανός Γ. Μπάφετ, μπροστά σ’ έναν πόλεμο των τάξεων, όπου η τάξη των πλούσιων οδηγεί τον πόλεμο και είναι έτοιμη να τον κερδίσει πλήρως. Ακόμα και σε ότι αφορά στο σύστημα των αξιών. Οι «κάτω» δεν αντιδρούν, μένουν κοκαλωμένοι, δεν έχουν κάτι να προτείνουν. Ό,τι είχαν πιο δυνατό, δηλαδή την εγγύτητα του Άλλου, το Εμείς «σπάει», αφού ο Άλλος, ο δέκτης, διαφθείρεται δια της φιλανθρωπίας των «πάνω», που διαφθείρουν και την ίδια την αξία της αλληλεγγύης, ευτελίζοντάς την.

Σημασία, συνεπώς, έχει να υπερασπιστούμε την αλληλεγγύη όχι μόνο στον οικείο, όχι μόνο στον ομοεθνή ή στον ιδεολογικά ομογάλακτο, αλλά και στον ανοίκειο, προπάντων στον ξένο, στον Άλλο, τον διαφορετικό. Προπάντων, όμως, η αλληλεγγύη πρέπει να είναι αγωνιστική. Να διδάσκει τον αγώνα και όχι την απάθεια και την επαιτεία. Να μαθαίνει βιωματικά το Εμείς μέσα από την αγάπη για τον Άλλο. Να είναι, δηλαδή, σαν κι αυτή των καθηγητών του Ταύρου, που έκαναν δική τους υπόθεση το γεγονός ότι η μάνα ενός μαθητή τους απολύθηκε. Η μάνα ενός μαθητή τους είναι άνεργη και σκέφτηκαν εκτός από τη διεκδικητική προσπάθεια για τη διασφάλιση της εργασίας της, να ξεκινήσουν και δωρεάν ενισχυτική διδασκαλία για τα παιδιά των ανέργων. Μόνο που δεν θέλουν αυτό να μοιάζει φιλανθρωπία που εξευτελίζει τον δέκτη, ακυρώνοντας τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην εργασία και τη δωρεάν μόρφωση. Γι’ αυτό θέλουν να βρουν τρόπους ώστε η αλληλεγγύη τους να είναι αγωνιζόμενη, συμβατή με την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια.