Μια εποχή σε «νυχτερινή Ταλάντευση»

γράμμα στους ποιητές

Δεν σηκωθήκαμε ποτέ λίγο ψηλότερα, Γιώργο

Δεν βγήκαμε ποτέ στον πηγεμό για την Ιθάκη, Κώστα

Δεν τον αλλάξαμε τον κόσμο, Κατερίνα

Ούτε γλίτωσε το παιδί, Παύλο

Όσο για τον έρωτα, Τάσο

δεν μάθαμε τίποτα

-ακόμα-

                     Κατερίνα Καραβία, «νυχτερινή Ταλάντευση»

Να είσαι νέος, στους δύστροπους, μικρόψυχους καιρούς μας, να βιώνεις στο πετσί σου την καπιταλιστική δυστοπία, χωρίς η γενιά σου να διαθέτει εξεγερσιακή κουλτούρα, είναι τόσο δύσκολο όσο και σε κάθε άλλη, παρόμοια, εποχή. Αν όμως διαθέτεις και φλόγα ποιητική ταυτόχρονα, το πράγμα γίνεται καταφανώς χειρότερο. Αλλά σου δίνεται ταυτόχρονα η μόνη δίοδος για τη ρήξη, η μόνη κατεύθυνση προς την ελευθερία.

Το ποίημα είναι η γιορτή της διάνοιας, λέει ο Πολ Βαλερί. Είναι, ταυτόχρονα, ίσως, και η επανάσταση των λέξεων, μιας και μπορεί κανείς να τις χρησιμοποιήσει κατά πως θέλει, δίχως να νοιάζεται για τις κυριολεξίες των νοημάτων ή τις κάθε λογής ορθότητες –συντακτικές ή άλλες.

Η εκδοτική δραστηριότητα στην Ελλάδα της κρίσης μοιάζει να απεχθάνεται τον ποιητικό λόγο. Από την ώρα που το βιβλίο εξέπεσε σε καταναλωτικό προϊόν και εμπορευματοποιήθηκε με όλους τους δυνατούς τρόπους,  οι εκδότες προτιμούν, σχεδόν μοναχά, τα σίγουρα κέρδη των ευπώλητων. Και αφού οι ποιητές δεν πουλάνε, η παραγωγή μονοπωλείται από τα γνωστά «έπη της αστικής τάξης», τα διάφορα, αμφιβόλου λογοτεχνικής αξίας, μυθιστορηματικά πονήματα.

Οι ποιητές όμως δεν το βάζουν κάτω. Ιδίως οι νέοι. Ακόμα κι αν η απογοήτευση τους κατατρύχει, ακόμα κι αν νιώθουν πως τίποτε δεν τους χαρίστηκε από τους παλιούς, μονολεκτικά, με ένα «–ακόμα-» γυρίζουν το παιχνίδι. Επαναστατικώ τω τρόπω, χρησιμοποιούν τα όνειρά τους, ως όπλα επιθετικά, και συνεχίζουν.

 Η «νυχτερινή Ταλάντευση» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Κατερίνας Καραβία. Αποτελεί αυτοέκδοση, επιμελημένη όμως με έναν τρόπο που πολλοί επαγγελματίες του είδους δεν κατέχουν.

Στον κόσμο της Κ. Καραβία, η ύπαρξη, εγκλωβισμένη στην αστική, μονοδιάστατη και καταπιεστική, γεμάτη νόρμες, κοινωνία, δεν μένει εν υπνώσει. Η υφέρπουσα θλίψη μετουσιώνεται σ’ εκείνο το γόνιμο θυμό, ο οποίος, συχνά, μετασχηματίζει τις κοινωνίες. Η υπαρξιακή ασφυξία δίνει τη θέση της στην «επ-Ανάσταση», η οποία, έστω και διαμέσου της φαντασίωσης, μπορεί τελικά ν’ αλλάξει τον υπεραισθητό αλλά και τον υλικό κόσμο, άρα και τις ζωές των ανθρώπων. Κι επειδή η κάθε μας πράξη είναι πολιτική υπόθεση, το αυτό και η ποίηση. Η οποία, ενίοτε, μπορεί να γίνει η ισχυρή, η πιο αποτελεσματική πράξη ανατροπής. Ίσως γι’ αυτό να μην τη σηκώνουν οι καιροί μας.

 σέχτα ονείρων

Το σύστημά σας, το φτύνω

τη ζωή που κάνετε, σας τη χαρίζω

την ηλίθια θέση σας, σας την παραχωρώ

τις φρέσκες ιδέες μου πάρτε τις

λεφτά δεν έχω –κάτι ψιλά- πάρτε τα

Τα πτυχία μου τα σκίζω –άλλωστε δεν έχω και προϋπηρεσία-

από τα όνειρά μου όμως

μακριά

αυτά είναι το όπλο μου

με αυτά θα σας φάω