«Εγώ είμαι η αλλαγή», έλεος κι αλί!

Δύο νάρκισσοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Και για τους δυο ο μεγάλος καθρέφτης.

«Ο κόσμος θέλει αλλαγή» λέει ο ένας. «Εγώ είμαι η αλλαγή», εγώ είμαι το τώρα και το αύριο, λέει ο άλλος. Aυτός που αποκάλεσαν «Μωυσή» και που τώρα αυτοαναβαθμίζεται στον «νυν και αεί», σε αυτόν που θα άρει «τη σύγκρουση της χώρας με τις αμαρτίες της»! «Εγώ είμαι η αλλαγή»! Έλεος κι αλί.  

Ο ναρκισσισμός του δεν του επιτρέπει να αισθανθεί. Για την ακρίβεια μιμείται ότι αισθάνεται, ότι έχει αισθήσεις όπως ο θεατρίνος του Ντιντερό. Όλα είναι θέατρο, όλα είνα σκηνοθετημένα.

 Δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι προηγούμενοι, ίσως και οι επόμενοι!

Όπως κάθε παθολογικός νάρκισσος με εύθραυστη αυτοεκτίμηση είναι απόλυτα αρνητικός στην κριτική. 

Λέει «ότι νάναι» προκειμένου να δικαιολογηθεί, κλείνεται μέσα στα ψεύδη και ρίχνει την ευθύνη στους άλλους. Με τη βοήθεια των επιτελικών επικοινωνιολόγων, εν οις και Αμερικανών, και των πετσωμένων δημοσιογράφων του μεταμφιέζει συνεχώς την πραγματικότητα και φτάνει στο σημείο να πείθεται και ο ίδιος ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ή ότι τουλάχιστον θα όφειλε να είναι αλήθεια.

Η «συνέντευξη» κλείνει με τον νάρκισσο-δημοσιογράφο να αγγίζει με τον δείκτη του χεριού του το πηγούνι, δείγμα κριτικής ενατένισης, να μιλάει για τον «αρχαίο θυμό», αλλά να λησμονεί εντελώς την ύπαρξη της «ύβρεως». Την ύβρι απέναντι σε 57 νέους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από συγκεκριμένα λάθη και παραλείψεις, από τον συγκεκριμένο σταθμάρχη, τον συγκεκριμένο υπουργό και τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό και όχι από τη χώρα γενικώς και τις αμαρτίες της επίσης γενικώς.

Τελικά, νομίζω ότι πιο έγκλημα κι από το έγκλημα είναι η συγκάλυψή του...