Είμαστε καλοί, αλλά όχι σωστοί, απέναντι στον πόνο

 “Όλοι μαζί μπορούμε” διακηρύσσει το ΣΚΑΪ στις βραδυνές ειδήσεις και η παρουσιάστρια, με ραγισμένη από την συγκίνηση φωνή, προτρέπει τους τηλεθεατές να δώσουν τον οβολό τους, τρόφιμα, την αγάπη τους και ότι άλλο προαιρούνται στον φτωχό, στον άστεγο και στον αναξιοπαθή... Ύστερα από λίγο η φωνή μεταμορφώνεται, γίνεται στεγνή, αποφασιστική:

 “Αλλάζουμε θέμα κυρίες και κύριοι και περνάμε στο ασφαλιστικό. Όπως έγραψε στους FinancialTimes και ο γνωστός οικονομολόγος JohnHismastervoice, εάν δεν μειωθούν περισσότερο οι εισφορές των εργοδοτών, το υπεράριθμο δημόσιο και οι δαπάνες για την Υγεία για τους ανασφάλιστους, δεν θα υπάρξει ανάκαμψη το 2025 όπως προβλεπόταν αρχικά”. Οι ειδήσεις τελειώνουν και το φιλανθρωπικό σποτάκι πέφτει αμέσως μετά: μία γλυκύτατη μανούλα κόβει στα δύο το σάντουιτς του μπόμπιρα και αυτός τρέχει και το μοιράζεται χαρούμενος με τον ευγνωμονούντα άστεγο στο απέναντι παγκάκι του πάρκου...

 Όλοι αυτοί οι “διαμορφωτές γνώμης” ή σε απλά ελληνικά “πλύστρες εγκεφάλων” μαζί με τα αφεντικά τους, είναι αρκετά κυνικοί ώστε να δημιουργούν συνειδητά και βάσει σχεδίου, ορδές πεινασμένων, απογοητευμένων, ανέργων και αστέγων και ταυτόχρονα μας καλούν σε πανστρατιά να τους δώσουμε μερικά ψίχουλα από τα δικά μας ξεροκόμματα...

 Εσύ, εγώ, εμείς όλοι, δεν είμαστε κυνικοί. Είμαστε ευαίσθητοι, με συνείδηση, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνουμε, (όχι όλοι, αλλά πολλοί) πέφτουμε στην παγίδα τους. Ναι. Να αφήσουμε στο καλάθι του SuperMarket σακκούλα γεμάτη τρόφιμα για τον πεινασμένο, άνεργο, άστεγο και ουσιοεξαρτώμενο, αλλά η καλή αυτή πράξη βοηθά ελάχιστα να χορτάσει μόνιμα, να βρει δουλειά, να αποκτήσει στέγη ή να απεξαρτηθεί. Ναι. Να πάμε στα hotspots να στηρίξουμε τους πρόσφυγες απέναντι στον πόλεμο, στην υγρασία, στην πείνα, στην Ευρώπη και στους φασίστες, αλλά όσους και να βοηθήσουμε, ο ιμπεριαλισμός στην απέναντι ήπειρο θα γεννά δεκαπλάσιους. Ναι. Να μαζέψουμε τα φάρμακα της γιαγιάς που μας άφησε χρόνους και να τα πάμε στο κοινωνικό ιατρείο, αλλά τι θα γίνει όμως με τον έφηβο που χρειάζεται αντιβίωση, ενώ από την γιαγιά κληρονομήσαμε φάρμακα για Parkinson; Ναι. Να δακρύσουμε και να κάνουμε “like”, “έλεος”, “λυπάμαι” όταν στο facebook διαβάζουμε για βασανισμένα, σεξουαλικά κακοποιημένα και ακρωτηριασμένα ζώα αλλά ήδη κάποιο άλλο ανθρωποειδές κάνει τα ίδια και έχει γραμμένες στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις ηλεκτρονικές διαμαρτυρίες μας...

 Ας απαντηθεί άμεσα η αυθόρμητη αντίδραση που σας έρχεται στο μυαλό: “Αν περιμένουμε τον σοσιαλισμό για να λυθούν όλα αυτά που υποπτευόμαστε ότι υπαινίσσεσαι, θα έχει προλάβει να πεθάνει ο κάθε πονεμένος. ΤΩΡΑ τι κάνουμε!”.

 Η απάντηση είναι προφανής: Δεν τον αφήνουμε να πεθάνει τον στήνουμε όρθιο, όπως ακριβώς προτείνετε αλλά με προοπτική. Διαθέτουμε το μικρότερο ποσοστό του χρόνου και του αγώνα μας για την άμεση στήριξη του συνανθρώπου μας και το μεγαλύτερο ποσοστό για να αποτρέψουμε την παραγωγή και την επανάληψη του φαινομένου, οδηγώντας τα πράγματα ώριμα και υπεύθυνα στην ανατροπή μιας σάπιας κατάστασης:

• Έχουμε πάντα στην τσάντα μας φυλλάδια ενημερωτικά για το 18 ΑΝΩ, για το ΚΕΘΕΑ, για τον Ονήσιμο των φυλακισμένων και για τους Ξενώνες για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά.
• Παρέχουμε δωρεάν υπηρεσίες στο ιατρείο μας σε φτωχούς, μετανάστες και πρόσφυγες αλλά αγωνιζόμαστε, πιστοί στον Όρκο του Ιπποκράτη, να έχουν όλοι ιατρική ασφάλεια, ανεξαρτήτως οικονομικού, νομικού και εθνικού status.
• Δίνουμε το φιλί της ζωής στους μισοπνιγμένους στην Χίο, προσφέρουμε το μπάνιο του σπιτιού μας στην μάνα με τα παιδιά στην Πλατεία Βικτωρίας, αλλά κλέβουμε χρόνο να διαδηλώσουμε στην Πλατεία Συντάγματος στην μη-εμπλοκή της χώρας μας στους βομβαρδισμούς της Συρίας (κάθε βόμβα που πέφτει στέλνει καμμιά χιλιάδα ανθρώπων προς την Μεσόγειο και προς τις μαούνες των συμμοριών των μεταφορέων).
• Μαθαίνουμε στον μπόμπιρα γιατί υπάρχουν άστεγοι, ώστε όταν μεγαλώσει, να μην συμβάλλει και αυτός στην δημιουργία νέων αστέγων, ώστε να μην χρειαστεί να στείλει το δικό του παιδάκι να δώσει σάντουιτς στο άστεγο εκείνης της γενιάς κ.ο.κ.
• Καταγγέλλουμε τον σχολικό εκβιασμό, την (σεξουαλική και άλλου είδους) κακοποίηση ανθρώπων και ζώων. Σταματάμε πια αυτή την γελοία αντίδραση στις ιστοσελίδες και στο facebook (με κωδική ονομασία “σκίζουμε τα καλτσόν”) όπου κάθε κάθαρμα, που είτε βιάζει το παιδί του είτε βάζει φωτιά σε ανυπεράσπιστα ζώα, τον περνάμε από βασανιστήρια συχνά χειρότερα της ίδιας του της πράξης (προσοχή για δευτερόλεπτα μόνο, όσο χρειάζεται για να γράψουμε το μήνυμα ηλεκτρονικά) και μετά ξαναπέφτουμε στον καναπέ μας με την λίμπιντο στον ουρανό, θαυμάζοντας την μαγκιά μας. Αντίθετα απαιτεί σθένος, οργάνωση και χιλιάδες δευτερόλεπτα ώστε μεθοδευμένα να επιβάλλουμε σε κοινωνία και πολιτικούς χρήματα για πρόληψη (Παιδεία, Υγεία, Έλεγχος) και αναμόρφωση ή/και καταστολή (προσαρμογή της νομοθεσίας).
• Συνολικά, δεν αντικαθιστούμε την υποχρέωση της Πολιτείας για μακράς πνοής περίθαλψη και δουλειά με την ευσπλαχνία και ελεημοσύνη. Τα φραγκοδίφραγκα που δίνουμε στο απλωμένο χέρι, στοχεύουν στην καθησύχαση της συνείδησή μας και όχι στην λύση του προβλήματος.

 Η κατάσταση μου θυμίζει έντονα την διαφορά μεταξύ Κέντρων Χορήγησης Μεθαδόνης (“οι απλώς καλοί”) και Στεγνών Προγραμμάτων (“οι σωστοί”) για ουσιοεξαρτώμενους: Τα πρώτα παίρνουν μισοπεθαμένους χρήστες και τους συντηρούν απλά στην ζωή χορηγώντας χάπια σήμερα, αύριο, του χρόνου και του παραχρόνου. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων χωρίς ψυχολογική στήριξη και χωρίς στόχο επανένταξης στην κοινωνία, αλλά παράταση ζωής ως ζόμπι. Τα δεύτερα, θωρακίζουν το άτομο από την άμεση υποτροπή, αλλά βασικός στόχος είναι η επανένταξη στην κοινωνία ως πλήρες, συνειδητό και παραγωγικό μέλος. Ας αποφύγουμε την Σισύφειο Λογική διαλέγοντας τις επίπονες μεν αλλά οριστικές λύσεις.