Διακρίσεις...

Πίκρα και απογοήτευση διακρίνουν πολλούς Ελληνες, ταυτόχρονα όμως απάθεια και αδράνεια επικρατούν στην ελληνοσφαίρα. Λένε ότι είμαστε συντηρητικός λαός - και ποιος λαός δεν είναι; Αρκεί να μασουλάμε τα ψιχία που μας προσφέρουν οι κρατικές εξουσίες, οι οποίες επαίρονται μάλιστα για τη λαϊκή τους τάχα και κοινωνική πολιτική. Εχει προ πολλού χρόνου χαθεί η έννοια της αντίστασης, της αντίδρασης έστω, μια κραυγούλα για την τιμή των όπλων, αδερφέ [που συνηθίζει να λέει ο ίδιος λαός]. Γίνεται αυτό άμεσα αντιληπτό εάν ανοίξει κανείς την τηλεόρασή του. Δεν χρειάζεται καμιά σπουδαιοφανής ανάλυση σε αυτό το σημείο.

Και τι άλλο διακρίνει πολλούς, αρκετούς έστω; Σύγχυση, ημιμάθεια, αποπροσανατολισμός, εγωμανία, φαντασιοπληξία [αυτά όλα φαίνονται ανάγλυφα στις παρέες και στα καφενεία γιατί εκεί έ ξ ω, στην αγορά δηλαδή, καταπίνεται η γλώσσα]. Πολλά τραγικά κι ευτράπελα -είναι βέβαιο- θα ακουστούν το επόμενο χρονικό διάστημα, έως τις εκλογές, γιατί οι εκλογές είναι από τα αγαπημένα χόμπι αρκετών εξ ημών, αριστερών τε και δεξιών - και άλλων κατευθύνσεων και διαφόρων χρωμάτων. Δεν ξεχνάμε ότι η ποικιλία είναι η γεύση της δημοκρατίας, η ουσία της, το άλφα και το ωμέγα της. Πόσο, όμως, παραμορφωμένη είναι ετούτη η ποικιλία. Για να καταφέρει ένας λαός την ποικιλία πρέπει να έχει πίσω του μια Αναγέννηση, έναν Διαφωτισμό, μεγάλους ζωγράφους και συγγραφείς και επιστήμονες και ερευνητές. Αρα...

Λέμε, όχι όλοι, ότι καλά είμαστε κι έτσι, δημοκρατία έχουμε και άλλα φανταχτερά λόγια και ας ξέρουμε στο βάθος ότι αυτή η δημοκρατία δεν αφορά όλους αλλά μερικούς λείχοντες την εξουσία, τα υποπόδια αυτής, τους κεφαλαιούχους και τους περί αυτούς - μην πείτε όμως κάτι τέτοιο στους εκπομπάρχες των τηλεοπτικών καναλιών, σε αυτούς τους βιαστές της κουλτούρας και της ενημέρωσης, σε αυτούς τους άξεστους πρόθυμους της επικοινωνίας, τους τελάληδες της εξουσίας. Χρειάζεται προσοχή...

Και τι άλλο μάς διακρίνει; Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μερικών να λένε ότι αυτό είναι η ομοιοστασία, η ομοιομορφία: με έναν τρόπο σκεφτόμαστε, με έναν τρόπο μιλάμε, όσο μπορούμε ακόμη να σκεφτόμαστε και να μιλάμε [υποτίθεται ελεύθερα, υποτίθεται υποκειμενικά, υποτίθεται με την ανεξάρτητη προσωπικότητά μας - κούνια που μας κούναγε εντούτοις].

Μας διακρίνουν επίσης [αυτό πώς μας φαίνεται;] η αφαίρεση και η διαίρεση, όχι η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός - για δες...

Μέσα σε ετούτη τη (δια)νοητική ομίχλη τι να περιμένει κάποιος από το πολιτικό μέλλον, όταν οι άνθρωποι [πολιτικοί], που εν πολλοίς το καθορίζουν, απαξιώνουν τον πολιτισμό και την κουλτούρα; Οι αρχαίοι δεν αρκούν, άσε που μας είναι άγνωστοι - στους περισσότερους. Φαίνεται να είχε δίκιο ο Ευριπίδης στην Ελένη του! Ούποτ' έρις λείψει κατ' ανθρώπων πόλεις... Πάντα κατ' έριν γίνονται δεν έλεγε και ο Ηράκλειτος; Και πόσοι άλλοι... Ε, λέγαμε ότι με το πέρασμα των πολιτισμών κάτι θα καταφέρναμε στον τομέα του περαιτέρω εξανθρωπισμού. Ε, λέγαμε - και λέμε!

Λέμε επίσης ότι η ζωή συνεχίζεται· ναι· όχι όμως για όλους... Κι αυτό διάκριση είναι.

*Πηγή Η Εφημερίδα των Συντακτών