Αντίο Μαρίνα

Ήταν στην αντιπροσωπεία. Ο λόγος της δυναμικός, τεκμηριωμένος, αποφασιστικός αλλά και ήρεμος, ευγενικός. Περιέγραψε την κόλαση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας με την αγωνία, την αγανάκτηση, αλλά και την κατανόηση του θύματος που λέει στους θύτες του: «σας καταλαβαίνω, έτσι μάθατε»! Φεύγοντας, της έπιασα το χέρι. «Για ό,τι χρειαστείς, είμαι εδώ», είπα. Με κοίταξε με ευγενική απορία. Ένιωσα ηλίθιος. Παρά τις προθέσεις, είχα γίνει ο πρωταγωνιστής σ’ ένα ακόμα τελετουργικό επιβολής της ηγεμονικής αρρενωπότητας. Η συμπάθειά μου την ταπείνωνε. Η αλληλεγγύη μου δεν ήταν αγωνιστική, αλλά αλληλεγγύη του φιλόπτωχου ταμείου της ενορίας που διαφθείρει τον δότη και ταπεινώνει τον παραλήπτη. Η Μαρίνα Γαλανού, η πρόεδρος του ΣΥΔ, αυτό το υπέροχα ελεύθερο πλάσμα που από χθες είναι φως και μια λευκή ιδέα, μου έμαθε σε μια στιγμή πως η ισότητα, η αγάπη και η πραγματική αλληλεγγύη γεννιούνται στο δρόμο και στον πόνο. Δεν την ξαναείδα. Χθες έμαθα ότι έφυγε για παντού.

Στη μνήμη της Μαρίνας θα ξαναπώ ότι η εκπαίδευση στην Ελλάδα θα πρέπει να αμφισβητήσει τις κανονιστικές μορφοποιήσεις και ιδιότητες που έχουν ταξινομηθεί στην κατηγορία «διαφορετικοί», «παρεκκλίνοντες», να εξαλείψει τον βίαιο αποκλεισμό ατόμων επειδή, τάχα, ο τρόπος ζωής τους «παρεκκλίνει» από το -οριζόμενο αυθαίρετα από τις σχέσεις εξουσίας- «κανονικό» ή «φυσιολογικό».

Όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ανθρώπινα…