Α-θάνατοι

Θάνατος στην καρότσα του αγροτικού, θάνατος περιμένοντας το ασθενοφόρο, θάνατος έξω από το ακτινολογικό, θάνατος στο δρόμο σα σκυλί, θάνατος στο ναυπηγείο, θάνατος στην οικοδομή, θάνατος κάτω απ τη γέφυρα, θάνατος στο ιπτάμενο φέρετρο, θάνατος στη στάνη, θάνατος στην Αμυγδαλέζα, θάνατος στη Μεσόγειο, θάνατος παντού, θάνατος μες στους θανάτους αλλά και θάνατος αθάνατος!

Μέσα στις κραυγές και τις οιμωγές οι ιαχές: Αθάνατοι!

Αυτοί που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, αυτοί που δεν χάρηκαν τη ζωή, πέρασαν στο φάσμα της αθανασίας. Μόνο που η αθανασία απευθύνεται στους ζωντανούς και όχι σ' αυτούς που πέρασαν στην ανυπαρξία. Απευθύνεται ως παραμυθία στους λυπημένους οικείους αλλά και στα επόμενα θύματα. Ως ανταμοιβή σ' αυτούς που τραβούν μια ζωή κουπί και περιγράφει ο Έζρα λέγοντας:

«Τι τους δόθηκε αυτονώνε» και τρέχουν προς το θάνατο σαν αμνοί; «Μελισσόκερο να κλείσουνε τα αυτιά./Φαρμάκι, μελισσόκερο να κλείσουνε τα αυτιά/κι ένα μνήμα αλατισμένο δίπλα στο χωράφι των βοδιών/νήσον αμνήμονα…».

Ναι, αυτά μας δίνονται, «μελισσόκερο» από πίστη και ψευδαίσθηση κι ένα μνήμα δίπλα στο χωράφι των βοδιών. Ενίοτε κι ένα δάφνινο στεφάνι...