Έφυγε η βασίλισσα της καρδιάς μου...

Δεν διαφέντευε μιαν αυτοκρατορία.

Απλά να παίζει ήθελε κρυφτό.

Δεν της ευχήθηκαν ποτέ το “God save the Queen”,

μα το χαμόγελό της ήταν θεϊκό.

Με χρυσές άμαξες και άλογα ποτέ της δεν ταξίδεψε,

μόνο περπάτησε ξυπόλητη μέσα από φίδια, θάμνους και αγκάθια κοφτερά.

Στα πέρατα του κόσμου δεν την κάλεσαν με πανηγύρια και χορούς.

Ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεββάτι της αρνήθηκαν, στην Μάλτα και στην χώρα του Ξένιου Διός.

Δέκα γιατροί δεν την προσέχανε σε καθαρά σεντόνια,

δέκα δυστυχισμένοι μόνο θαλασσοπνίγονταν μαζί της.

Δεν είπε “Θεέ μου, φεύγω ευτυχισμένη, επέρασα βασιλική ζωή!”.

Μονάχα είπε “μανούλα μου διψάω!”.

Δεν έφυγε “πλήρης ημερών…”,

έσβησε ετών τεσσάρων.

Δεν διέδωσε βρετανικό τρόπο ζωής σε σκλαβοπάζαρα και ιθαγενείς.

Τα νερά της Μεσογείου και η αδιαφορία μας, πρόλαβαν την αλλοίωση του πολιτισμού μας από αυτήν.

Δεν έκλαψα για να συμπάσχω στον πόνο των γονιών της.

Οργή μαζεύω για τους δολοφόνους.

Αυτή είναι η δική μου βασίλισσα.

Η Loujin από την Συρία.