Ο πανικός του χρόνου

«Δεν τον προλάβαμε…». Το άκουσα τόσες φορές... Μια φράση δηλωτική της συνάφειας του χρόνου με τη ζωή. Αλλά και με το χρήμα. Γιατί δεν είναι μόνο ο χρόνος χρήμα αλλά και το χρήμα χρόνος. Γιατί αν έχεις «χρήμα» παρακάμπτεις την φοβερή λίστα του δημόσιου νοσοκομείου «φακελώνοντας» ή πηγαίνοντας σε ένα ιδιωτικό. Κι όταν μιλώ για χρήμα δεν εννοώ μόνο το «ζωντανό» με το οποίο αγοράζεις χρόνο και ζωή(όχι πάντα-δεν αγοράζονται όλα ούτε πουλιούνται) αλλά και το «συμβολικό» χρήμα, ή κεφάλαιο, όπως… επιστημονικά λέγεται το «μέσο».  

Η στέρηση, λοιπόν, χρημάτων και πρόσβασης, η ανεργία, η μη προοπτική, προπάντων ο «πανικός του χρόνου», εκεί στο κρεβάτι του αρρώστου, του δικού, καθιστά την οδύνη ανυπόφορη. Εδώ το δευτερόλεπτο γίνεται αιώνας και ο χρόνος βράχος και βρόγχος.

Κι αν ο χρόνος σταματάει για τους «κάτω», για τους «πάνω» κυλά τρελά. Γι’ αυτό λέγεται ότι η ώρα Γκρήνουιτς θα σταματήσει να είναι η κοινή ώρα καθώς δεν μπορούν να συντονιστούν σ’ αυτή τα χρηματιστήρια και τα GPS. Με άλλα λόγια, οι «πάνω» προτίθενται να ρυθμίσουν τον υστερικό «πανικό» του χρόνου τους ώστε να είναι συμβατός με τη δική τους κανιβαλική δραστηριότητα. Με άλλα λόγια, θα κανιβαλίσουν ακόμα και το χρόνο.

Στις εσχατιές της κοινωνίας, αντίθετα, ενδημεί μία κολασμένη χρονικότητα, μια απόκεντρη χρονικότητα, ένας δυστυχισμένος «πανικός» του χρόνου. Εκεί οι λεπτοδείκτες σταματούν, η «στιγμή» φράζει τον ορίζοντα της καταθλιπτικής χρονικότητας κι ο πόνος γίνεται αιώνιος, μια κόλαση χωρίς προοπτική απάλυνσης. Θυμάμαι τους γιατρούς (όχι όλους, μα τους πιο πολλούς) πως έτρεχαν για τον έναν ασθενή και πως αδιαφορούσαν (για την ακρίβεια «κατέβαζαν ταχύτητα») για τον άλλο. Πως το χρήμα συντόμευε το χρόνο εκεί που έπρεπε και πως η έλλειψή του τον επιμήκυνε απέραντα, οδυνηρά, αναβάσταχτα. Γι’ αυτό, λέω, πως οι κάτοικοι της δυστυχίας δεν έχουν άλλο τρόπο, θα ξανακερδίσουν το χαμένο χρόνο τους μόνο μέσα από τον αγώνα για κοινωνική ισότητα, που είναι και ισότητα απέναντι στο χρόνο.