Συνηθίζουμε...

Τις είχα δει πέρυσι στην έκθεση της κολλεκτιβας artists at risk που συνεργαζοταν με την Athens Biennale αν θυμάμαι σωστα. Η πρώτη θυμάμαι είχε τίτλο "σέλφι μπροστά από το σπίτι της θείας μου". Η δεύτερη, που είναι τραβηγμένη σ' ένα κατεστραμμένο κατάστημα παιδικών παιχνιδιών, δε θυμάμαι τι τίτλο είχε, ούτε δυστυχώς το όνομα του καλλιτέχνη. Θυμάμαι όμως από την ίδια έκθεση, το καταπληκτικό βίντεο του Issa Touma που το τράβηξε τις πρώτες 9 μέρες του πολέμου στο Αλέπο... όπως θυμάμαι και τόσες άλλες ιστορίες προσφύγων που άκουσα τα τελευταία δύο χρόνια μέσα από διάφορα καλλιτεχνικά εργαστήρια εθελοντικά και μη. Αυτό που θεωρώ τραγικό πλέον, πέρα από τον ίδιο τον πόλεμο νπου τελειωμό δεν έχει, είναι το πόσο έχουμε εξοικειωθεί με τις εικόνες του. Όπως και με την ταχύτητα με την οποία χάνει το μηντιακό του ενδιαφέρον. Σε μια μέρα, σχεδόν εξαφανίζεται από τις ιστοσελίδες, πρέπει να το ψάξεις. Η φρίκη του για εμάς που τον ζούμε σε απόσταση, διαρκεί όσο διαρκεί και ο κύκλος των φωτογραφιών του. Μετά επιστρέφουμε στα δικά μας, ανίκανοι να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που μας συμβαίνει. Όχι απλά απάθεια ή αδιαφορία. Μια ματαίωση και μια παραίτηση σχεδόν οντολογική. Καμμία σοβαρή πορεία ειρήνης. Κανενα μεγαλειώδες έργο τέχνης, καμιά Γκερνίκα...