ΓΙΩΤΑ ΜΑΚΡΗ
«Από την Κυριακή το βράδυ έχω μια γροθιά στο στομάχι και δύο εικόνες.
Την εικόνα ενός "ανθρώπου που διακονεί την εκκλησία της ενορίας μου, που στέκεται με σταυρωμένα τα χέρια στο κέντρο της εκκλησίας και λέει το πιστεύω ή το πάτερ ημών, που κρατά τα Θεοφάνεια το περιστέρι και συμμετέχει στον αγιασμό των υδάτων" και ξαφνικά μαθαίνεις ότι είναι βιαστής, προαγωγός και όλα τα συναφή.
Και από την άλλη μια πολύτεκνη μάνα κουρασμένη, ταλαιπωρημένη με όλη τη σημασία της λέξης σωματικά και ψυχικά, πάντα να κρατά ένα μωρό στην αγκαλιά της και να την ακολουθούν άλλα 2,3 παιδιά.
Ανήκω σε αυτούς, που με πολύ ευκολία όλοι λέμε πού ήταν ο δάσκαλος/α του κοριτσιού, γιατί από την αγκαλιά μου και τις αγκαλιές των συναδέλφων μου πέρασαν τα 7 από τα 8 παιδιά της οικογένειας στους δύο παιδικούς σταθμούς που ήμουν προϊσταμένη.
Είμασταν λοιπόν εκεί και αγκαλιάσαμε και φροντίσαμε και παιδαγωγήσαμε και προστατέψαμε τα παιδιά όταν χρειάστηκε και την μάνα προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας.
Παρόλα αυτά νιώθω τύψεις σαν μέλος της κοινωνίας, που δεν αγωνίστηκα και διεκδίκησα από την πολιτεία να κάνει τα αυτονόητα και να παρέχει σε κάθε παιδί ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον.
Η μάνα αυτή έφευγε περίπου κάθε δύο χρόνια από ένα κρατικό μαιευτήριο με ένα μωρό στην αγκαλιά, ανήκει σε μια ομοσπονδία πολυτέκνων, ο πατέρας έμπαινε για απεξάρτηση ουσιών.
Πού ήταν οι κοινωνικές υπηρεσίες όλων αυτών των πλαισίων και τί έκαναν γι’ αυτά τα παιδιά και γι' αυτή τη μάνα;
Υπάρχουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί στα σχολεία που φοιτούν αυτά τα παιδιά και αν υπάρχουν πρόλαβαν να τα δουν, να τα ακούσουν;
Όσο λοιπόν δεν παλεύουμε και όσο δεν διεκδικούμε να αναλαμβάνει ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί, τόσο θα επιτρέπουμε στον κάθε Μίχο και κάθε Μοιχό να διαπράττει τα αίσχη του και μεις θα χάνουμε τον ύπνο μας άλλος λίγο και άλλος πολύ, μέχρι να συνηθίσουμε ή να χτυπήσει το κακό και την δική μας πόρτα.
Συγγνώμη ... που δεν σε προστάτεψα όσο θα έπρεπε και θέλω να πιστεύω ότι όταν θα ξανασυναντηθούμε να μου πεις, γειά σου κυρία και να μου χαμογελάσεις με τα μελαγχολικά αλλά και υπέροχα ματάκια σου.».
*Ανάρτηση της Γιώτας Μακρή στο Fb
