Στις μυλόπετρες της φρίκης

Το βλέπω να 'ρχεται.

Βλέπω τους ανθρώπους να σέρνουν τη δίψα στα μάτια τους δεμένοι στο άρμα του χρόνου.

Και να μην έχουν πνευμόνι γι' ανάσα.

Και να μην έχουν το σώμα για χάδι.

Ν' αλλάζουν σιγά και αθόρυβα, όπως η πέτρα που τη γλείφει το αλάτι της θάλασσας.

Θα 'ρθει καιρός που αυτοί θα βαφτιστούν

οι υπήκοοι της νέας τάξης πραγμάτων.

Δε θα ΄χουν μάτια τότε να δουν τους άλλους.

Αυτούς που κρίθηκαν ανεπαρκείς και λίγοι

δοσμένους στις μυλόπετρες της φρίκης.

( Αυτό δεν είναι ποίημα )

23 Οκτωβρίου 2016