Στέκω στο χείλος του πνιγμού

Εδώ που στέκομαι φυσάει πολύ.

Μα δεν το νιώθετε εσείς

που σας μοιράναν στη γέννα κρύες λεπίδες.

Εμένα με γέννησε η άκαμπτη στροφή

που σκάφτει λαγούμια φως μες στο μαύρο.

Κι ο άνεμος με γυμνώνει απ' ανάσα.

Στέκω στο χείλος του πνιγμού.

Ω μη φοβάστε.

Ο βυθισμένος δεν έχει χρεία απ' οξυγόνο.

Οι κυψέλες του κορμιού του στέκουν μετέωρες.

Εκεί που οι άλλοι ασθμαίνουν για φως

ο βυθισμένος γελά.

Μα το χείλος του είναι κομμένο

κι αίμα δε βγάζει.

Μοναχά υγραίνεται αρμυρά στα χέρια του

που υφαίνουν τα σχέδια

στη σχισμένη πέτρα

που ολοένα βυθίζεται.