Προσφυγιά πάει να πει...

«…Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης∙

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη…», λέει ο Σεφέρης

Προσφυγιά πάει να πει απώλεια: πατρίδας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας, σημαίνει τρομαγμένα μάτια, πείνα και φόβος…

Εφιάλτης είν’ η προσφυγιά. Εξαθλίωση. Πόνος. Στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μόρια είν’ η προσφυγιά. Είναι η άρνηση σε ανθρώπινες υπάρξεις να ζήσουν εκεί που είναι το ριζιμιό λιθάρι τους.

Επειδή κάποιοι ωφελούνται από τον πόλεμο.

Είναι οι ίδιοι που κλείνουν τα σύνορα, οι ίδιοι που σπέρνουν μίσος και φόβο σε χέρσες νοήσεις.

Οι ίδιοι που παρουσιάζουν τη δυστυχία ως «σκοπιμότητα», ως επίθεση και εισβολή!   

Μόνο που «Κανείς δεν φεύγει από την χώρα του άμα αυτή δεν είναι σαν το στόμα ενός καρχαρία, κανείς δεν τρέχει στα σύνορα άμα ολόκληρη η πόλη στην οποία ζούσε δεν διαλυόταν. Θα πρέπει να καταλάβετε ότι κανείς δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός και αν το νερό είναι ασφαλέστερο από την στεριά»(Ουαρσάν Σαιρ «Πατρίδα») απαγγέλει στους θεατές της παράστασης Άμλετ ο σπουδαίος ηθοποιός Κάμπερμπατς.

 Κι εκείνοι οι δυστυχείς, διωγμένοι από την όμορφη πατρίδα κλαίνε τους νεκρούς τους στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, κλαίνε και για τους ζωντανούς που άφησαν πίσω.

Η νύχτα τους μαράζι κι η μέρα τους πληγή.

Δεν θέλησαν αυτόν τον ξεριζωμό. Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα τον κυνηγά...

«Οι ιδεολογίες μας χωρίζουν.

Τα όνειρα και οι αγωνίες μάς ενώνουν», λέει ο Ιονέσκο

Κρατάμε τα όνειρα, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.