Περί διδασκαλίας

Για όποιον εμπλέκεται με εφήβους σε μια διαδικασία αλληλεπίδρασης όπως είναι η διδασκαλία, ο μεγαλύτερος κίνδυνος -ίσως ακόμη μεγαλύτερος από την απάθεια- είναι να την ψωνίσει. Θυμηθείτε την ταινία "Το κύμα".

Μια κλωστή χωρίζει τη διδασκαλία από την κατήχηση. Τόσο λεπτή που χρειάζεται αληθινή μαεστρία για να μην την περάσει ο δάσκαλος. Και κάτι ακόμη. Τη συναίσθηση ότι αυτός δεν είναι παρά ο διαμεσολαβητής. Τίποτα παραπάνω. Ρόλος του δεν είναι να ποδηγετήσει ούτε να χειραγωγήσει ούτε να δείξει τον δρόμο. Ρόλος του είναι να εμψυχώσει τους εφήβους που έχει απέναντί του να σταθούν με μάτια καθάρια απέναντι στη βρωμιά που τους ζώνει, με μόνο όπλο τη δίψα για ερωτήσεις και το πάθος για αλήθεια και γνώση. Ρόλος του είναι να αφήσει ελεύθερους τους μαθητές του να ανοίξουν τον δικό τους δρόμο. Και με τον όρο "ελεύθερους" δεν εννοώ "αποπροσανατολισμένους".

Υπάρχει πυξίδα. Και είναι μία και μόνη. Το παρελθόν μας, η ιστορία μας, τα κλασικά κείμενα λογοτεχνίας, τα δικά μας και των άλλων λαών. Και υπάρχει μια και μόνο αλήθεια. Η αλήθεια που κρύβει η καρδιά και η ψυχή του ανθρώπου. Τα παιδιά μας έχουν το ένστικτο να τη δουν.

( προς απάντησιν όσων με εγκαλούν για όσα γράφω, υπενθυμίζοντάς μου ότι είμαι δασκάλα…)