«Πάνε οι ποιήτριες»

«Πάνε οι ποιήτριες», μου είπε κάποιος με πικρή φωνή προχτές το βράδυ καθώς πιάσαμε γνωριμία έξω από μια ταβέρνα καπνίζοντες.

-Ποιόν παριστάνετε; τον ρώτησα

-Εσείς;

-Τον Ρίτσο στο Παρθένι.

-Εγώ τον Λειβαδίτη στην Ανάφη. Κι έχω διαρκώς την εικόνα της Δημουλά μ' ένα ατέλειωτο τσιγάρο στο δεξί.
Πάνε οι ποιήτριες. Πάει η Κατερίνα, πάει και η Κική. Πάει κι ο Δάλλας.
Σημασία δεν έχει πόσο τις, τους πηγαίναμε, πόσο η ποίηση καθενός ταίριαζε με τα χνώτα μας -αν τους διαβάσαμε βέβαια, που είναι πιο αμφίβολο από την σιγουριά της ευκολίας με την οποία αποφαινόμαστε για την αξία τους-. Ούτε αν και πόσο πήγαιναν κι εκείνοι ο ένας τον άλλον, ούτε μόνο οι αποτιμήσεις των κριτικών, εν ζωή ή μετά θάνατον, για το έργο τους.
Σημασία κυρίως έχει ότι πρόσφεραν και συντέλεσαν με την ψηφίδα τους στη στήριξη και στη συνέχεια της νεοελληνικής πνευματικής μας ταυτότητας. Η οποία απολεπίζεται και φτωχαίνει. Φτωχαίνει σκορπίζοντας θλίψη και αβεβαιότητα.
Η ζωή δε σταματά, κάθε μέρα γεννιούνται νέοι δημιουργοί λόγου. Να 'χουν τύχη καλή και -πέρα απ' τα αβασάνιστα λόγια που ακούγονται χωρίς φειδώ αυτές τις μέρες- μακάρι να τους φτάσουν και να τους ξεπεράσουν.

*Σχόλιο Thomas Korovinis ...είναι λυπηρό να αγνοούν τον σπουδαίο Μάρκο Μέσκο!