Οι κλέφτες του ονόματος των ροδάκινων

Επειδή κάποιοι φίλοι αναρωτιούνται ρητορικά για το τι κερδίζουμε από τη συμφωνία των Πρεσπών:

Αν το πρόβλημα μας ήταν πως θα λέγονται, τότε κερδίσαμε να λέγονται Βόρεια Μακεδονία αντί του σκέτα Μακεδονία όπως λέγονται σήμερα από Ρωσία, ΗΠΑ και τις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Για όποιον δεν είναι στρουθοκάμηλος, για όποιον έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό ή έχει παρακολουθήσει ένα διεθνές η διακρατικό συνέδριο, είναι γνωστό.

Αν το πρόβλημα μας είναι να λήξει μια διμερής αντιπαράθεση με ένα γειτονικό κράτος, κερδίσαμε ότι προσωρινά έστω έληξε.

Αν το πρόβλημα μας είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ως ιμπεριαλιστικού μηχανισμού στα Βαλκάνια τότε έπρεπε να διεκδικούμε από την κυβέρνηση να βάλει βέτο στο ΝΑΤΟ με αυτό και μόνο το επιχείρημα. Αλλά τότε θα γέλαγαν και οι πέτρες.

Αν το πρόβλημα μας είναι ότι δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε φιλία και συνεργασία έχοντας επιβάλει με εκβιασμό μια συμφωνία, τότε πραγματικά τα κέρδη είναι μικρά. Αλλά αυτή η άποψη δεν μπορεί να ακουστεί πλάι στον εθνικισμό που καλλιεργείται από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου της χώρας. Και μετά από τρεις δεκαετίες καραγκιοζιλίκια και το κρεσέντο που ζούμε τώρα, η συμφωνία είναι το λιγότερο κακό.

Αν το πρόβλημα μας είναι ότι μας κλέβουν την ιστορία και το όνομα των ροδάκινων τότε δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Θα βρούμε αλλού την ευτυχία: στις εξέδρες, στις αρένες, ξιφουλκώντας στα καφενεία και στα πληκτρολόγια. Στην κοινωνία του θεάματος, οι πιστοί ανταμείβονται.