Ο ύπνος του δολοφόνου

Δεν είμαι ένας απλός φονιάς, οι φονιάδες έχουν καμιά φορά το δίκιο τους. Είμαι δολοφόνος. Παραμονεύω το θήραμά μου, καρτερώ τη στιγμή που θα μου 'ρθει βολικά. Η παγανιά είν' όλη η κάβλα!  

Δεν πολυφταίω! Τέτοιους δασκάλους είχα! Η μάνα μου ονειρευόταν πότε θα πάω φαντάρος για να σκοτώνω τους εχθρούς, φάε όσους Τουρκοβούλγαρους μπορείς, έλεγε. Ο πατέρας μου με ορμήνευε, θα βγεις στην πιάτσα οσονούπω, να πατάς επί πτωμάτων. Ο παππάς στο κατηχητικό μας προέτρεπε, ξεπαστρέψτε όλους του αντίχριστους. Οι χωροφύλακες, άμα βρείτε κουμμούνια, φάτε τα! Οι μεγαλύτεροι φίλοι μου, πάμε να βαρέσουμε καμιά πουτάνα, βουρ να καθαρίσουμε κανένα πούστη! Στα τσικό της ομάδας μου μας γαλουχούσαν, για τους αντίπαλους, να τους γαμήσετε, να τα θάψετε τα σκουλήκια! Κι οι γείτονες, γυναίκες κι άντρες, μου λέγανε, παντρέψου βρε! -Κι άμα δεν κάθεται καλά η κυρά; -Ξύλο, μπερντάχι, σουλτάν μερεμέτ, ξύλο του σκοτωμού! -Και τα παιδιά μου; -Βούρδουλα, βοϊδόπουτσα! Άμα είναι να βγουν αντάρτες, κάλλιο να ψοφήσουν!

Μ' έχουνε σπείρει σε μια χώρα τριγυρισμένη από εχθρούς, μέσα κι έξω.

Οι δικοί μου χρόνια τώρα

μου ακονίζαν το μαχαίρι,

τι ωφελεί ν' αναρωτιέστε

ποιος μου το 'χωσε στο χέρι;

Τι τους άκουγα; Φταίω κι εγώ! Πάντως τις διδαχές τους τις τηρώ, καθώς με μεγάλωσαν. Γι' αυτό κοιμάμαι ήσυχος!