Ο ρατσισμός του αλλά

Χθες βράδυ, οδηγούσα και νόμιζα πως άκουγα Δεύτερο πρόγραμμα και ακούω έναν τύπο να ξερνάει ρατσισμό και νόμιζα πως άκουγα Δεύτερο και ανεβάζω την ένταση του ήχου γιατί είμαι και λίγο, μάλλον πολύ βαρήκοη και ακούω τον τύπο να επαναλαμβάνει "δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, εγώ ακραίος δεν είμαι αλλά..." και να ακολουθεί ο οχετός μετά από το αλλά... και να νομίζω πως ακούω Δεύτερο και μετά να συνειδητοποιώ πως μπλέχτηκαν τα ερτζιανά και ακούω έναν ακροατή που ξερνούσε ρατσιστικά στερεότυπα σε εκπομπή που έδινε το λόγο στους ακροατές και συνειδητοποιώ τότε ότι δεν άκουγα δεύτερο και συντονίζομαι στο Δεύτερο και ακούω την παρήγορη φωνή του Νίκου Αϊβαλή να διαβάζει ποίηση μα και πάλι παρηγοριά δεν μπορούσα να βρω γιατί το ξέρω πια πως το θηρίο ξύπνησε κι εγώ μοιάζω στρουθοκάμηλος που χώνει το κεφάλι στην άμμο και βαυκαλίζεται πως όλα βαίνουν καλώς και αυτοί είναι οι ρατσιστές κι εγώ είμαι η άλλη και αυτοί είναι οι φασίστες εγώ είμαι η άλλη και αυτό μέχρι το τέλος του κόσμου, του δικού μου κόσμου θα είναι η μόνη μου ασπίδα, ότι εγώ είμαι η άλλη, μα η ασπίδα γίνεται καθρέπτης και το τέρας με λούζει με βρισιές και ιαχές μίσους κι ο καθρέπτης σπάει και ο κόσμος μια άλαλη δίνη (συγχωρήστε με, μέρες που' ναι).