Ο κόσμος είναι κίτρινος

Κάποτε ρώτησαν έναν εκ γενετής τυφλό, Ποιο είναι το χρώμα της εποχής μας; Κι αυτός χωρίς δισταγμό απάντησε, Το κίτρινο. Εκείνο το κίτρινο που παίρνει η φωνή όταν φοβάται, όταν το σώμα πέφτει στο κενό, λίγο πριν από τον αμετάκλητο αποχρωματισμό του. Κίτρινο, όταν σφίγγεται ο βρόχος στον λαιμό. Κίτρινο, όταν βγαίνει η ψυχή. Το κίτρινο στους θαλάμους των νοσοκομείων, το κίτρινο στα νεκροτομεία που σωριάζονται οι πνιγμένοι του φαστ τρακ οδοστρωτήρα, το κίτρινο αστέρι των Εβραίων που Εβραίοι της Τελικής Λύσης γίναμε όλοι μας. Το χρώμα του θανάτου.

Δεν ξέρω τι είναι τελικά τα «Κίτρινα γιλέκα» και πού κατασκευάζονται –θαρρώ από κάποια φθηνά χέρια κάπου στην Άπω Ανατολή. "O κόσμος είναι κίτρινος" έγραψε ο GuyTaillefer του περιοδικού de Montréal.

Απόψε θα κοιμηθώ και θα ονειρευτώ πως φόρεσα κι εγώ ένα κίτρινο γιλέκο και βγήκα στον δρόμο. Πως είμαι ο ίδιος ένα φωσφορίζον κίτρινο γιλέκο και χώνομαι στην πάροδο της Μοναξιάς που σε λίγο θα γίνει μια πλατιά λεωφόρος γεμάτη από κίτρινα γιλέκα. Ένα ανθρωπομάνι με έξαψη στα πρόσωπα και με μιαν αλλόκοτη ορμή, που αφήνουν πίσω τους κρυφούς φόβους, τα ερείπια ενός κόσμου που βουλιάζει, τα αποκαΐδια μιας Ευρώπης που ψυχορραγεί.

Τελικά, παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος· λυγίζει, πέφτει, ξανασηκώνεται, και σαν πρωινό τσιγάρο καίγεται κι ανάβει.