Ντροπή...

Ασυναίσθητα αγγίζει με το χέρι της το στέρνο. Είναι το σημείο που κάποτε κοσμούσε εκείνο το κολιέ από πέρλες. Πόσο τις αγαπούσε εκείνες τις πέρλες. Τη συνόδευαν σε πολλές όμορφες και σημαντικές στιγμές της ζωής της. Στόλιζαν και πρόβαλαν πάντα την κομψότητά της.

Τώρα το χέρι της μένει άδειο. Το σφίγγει και νιώθει το τρέμουλο. Οι πέρλες της, μαζί με τα υπόλοιπα κοσμήματα της μικρής πορσελάνινης κοσμηματοθήκης έχουν «σκοτωθεί» εδώ και αρκετό καιρό. Η μικρή μπαλαρίνα έχει μείνει να χορεύει μόνη στο λευκό σκαλιστό κουτί χωρίς τα πολύτιμα στολίδια της. Το ανοίγει που και που για να θυμάται. Ακόμα και το μυαλό τώρα τελευταία της παίζει παιχνίδια.

Γυρνά και πάλι το βλέμμα στο ράφι μπροστά της. Τα ταμπελάκια κάτω από τα προϊόντα της δηλώνουν με τον πιο επιτακτικό τρόπο, πως δεν μπορεί να πλησιάσει. Το τρέμουλο στο χέρι συνεχίζεται. Δεν χρειάζεται να το βάλει στην τσέπη. Όσες φορές κι αν έχει κάνει την κίνηση τις τελευταίες μέρες, μόνο φόδρα τραβά προς τα έξω.

Η μικρή της μπαλαρίνα σταμάτησε κι αυτή σήμερα το χορό. Είναι θλιμμένη για όλους αυτούς τους «μικρούς φόνους». Το χέρι τρεμάμενο πλησιάζει στο ράφι. Κι όμως, σκέφτεται πως υπάρχει ακόμα κάτι να σκοτώσει. Το μόνο που της έχει απομείνει στα εβδομήντα της χρόνια. Την αξιοπρέπειά της.

Κι εγώ παγωμένη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου, νιώθω μόνο ντροπή. Αλίμονο Θεέ μου, σε αυτήν την κοινωνία  για τον τρόπο που φέρεται στα παιδιά και τους γονείς της.