«Μια ζωή ενέχυρο στο τίποτα»

Φτώχεια και του Θεού. Μικρή στα πρόβατα. Μεγάλωσε κι έγινε καθαρίστρια στο σχολείο. Παντρεύτηκε κι απόκτησε συντροφιά στον αγώνα για την επιβίωση. Σπίτι, παιδιά, δουλειά. Έφθασε στα 60 χωρίς να το καταλάβει. Έδειχνε 80. Εκείνος έμεινε χωρίς δουλειά κι άρχισε να πίνει. Κάθε μέρα κόλαση. Ξύλο και κακοποίηση. «Τελευταία την άκουγα να λέει πως δεν περνούσε καλά…», είπε η κόρη. «…ίσως κάποιος την βοήθησε να πάει σε κέντρο κακοποιημένων γυναικών…», ήλπισε. Η Σύρμω δεν πήγε. Πήγε στη νονά της. Δεν την βρήκε. Κάθισε και σκέφτηκε. «Μια ζωή ενέχυρο στο τίποτα». Και κρέμασε το τίποτά της σ’ ένα δέντρο.