Λεωφορείο ο κόσμος

 Στο λεωφορείο για την Καισαριανή συνάντησα τον Μάριο Χάκκα. Δεν έχασα ευκαιρία και του ’πιασα κουβέντα. Για ένα διήγημα που έγραψε όταν γεννιόταν η αφεντιά μου. Για κείνο, ντε, το λεωφορείο που το έλεγε «Λεωφορείο ο κόσμος» και που όταν το είχα διαβάσει κάπου στην άγουρη εφηβεία μου το ’80, ταυτίστηκα, τ’ ομολογώ με τους συνομήλικους ήρωές του. Μάλιστα τον ρώτησα αν τους γνώριζε και πώς τους λέγανε και τι ν’ απογίνανε άραγε στη ζωή τους. Εγώ μέχρι τότε μόνο το "Λεωφορείον ο Πόθος" ήξερα και, όσο να 'ναι, άλλα περίμενα και άλλα βρήκα.

Κούνησε το κεφάλι κι έβαλε τα χέρια στις τσέπες. «Τι να κάνουμε…» είπε και κατέβηκε στην επόμενη στάση.

Δεν έχει σημασία πώς ξεκινά και πώς τελειώνει η ιστορία. Αυτό θα το καταλάβαινα πολύ αργότερα. Σημασία έχουν όσα διαμείβονται την ίδια ώρα μέσα στο «Λεωφορείο ο κόσμος», δίχως οι δεκαεξάχρονοι λογοτεχνικοί ήρωες να έχουν αντιληφθεί το παραμικρό -έχουν δεν έχουν πληρώσει εισιτήριο.

Όταν κατέβηκα, πήγα γραμμή για τον Άγιο Γεώργιο τον Κουταλά. «Κουταλάδες» -από την κουτάλη- ονομάζεται ολόκληρη η περιοχή πάνω στην Υμηττό. Το ρόπαλο με το οποίο ο Ηρακλής, λέει ο μύθος, σκότωσε ένα λιοντάρι κάπου στον Κιθαιρώνα. Μια εκδοχή που ομολογώ δεν την πολυπιστεύω. Όπως σταδιακά έπαψα να πιστεύω και στους άλλους μύθους, κάτι επαναστατικά παραμύθια με τα οποία βαυκαλίστηκε η γενιά μας. 

Μέσα στο μισοκαμένο δάσος, παίρνω το μονοπάτι για το βυζαντινό ξωκλήσι. Την απάντηση να ’βρω στο "Τι να κάνουμε;" για όλα αυτά τα ενεστώτα που μας πληγώνουν. Για δυο βήματα μπρος και κανένα πίσω. Πάντως, ρόπαλα τούτη τη φορά δεν μας χρειάζονται ούτε ροπαλοφόροι Ηρακλείς.

 πηγή: «Ηλεκτρονική Τράπεζα Φιλολογικών Θεμάτων»