Η ποίηση είναι ο αρχαίος τρόπος γητειάς μέσω των λέξεων που διαταράσσει την ταυτότητα και το νόημα της ζωής κάποιου, τον αλλάζει, τον κενώνει από το προηγούμενο Εγώ του και ανανεώνει τον καημό του, καθιστώντας τον ερωτικό υποκείμενο, υποκείμενο της δαπάνης...
Ο ποιητής σύμφωνα με τον Ουνγκαρέτι είναι «εκείνος που αναζητώντας το μυστήριό του ψάχνει να βρει και να εκφράσει, σύμφωνα με την επικαιρότητα, όλων την κραυγή».
Μιλώ για τον φίλο μου ποιητή Κώστα Καναβούρη και τη νέα του ποιητική συλλογή «Τα παιδιά του Ζαμπρίσκι Ποϊντ-ανθολογία μικρών προβλημάτων» (εκδ. Πόλις):
«ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ Αν δεν ήταν η ποίηση, θα βλέπαμε αλλιώς τα πράγματα. Θα 'χαμε μια δουλειά, ένα σπίτι, ένα δέντρο, ένα χωράφι, μερικές ελιές, θα 'χαμε πράγματα σταθερά αν δεν ήταν η ποίηση. Τώρα δεν έχουμε. Δεν μας φτάνουν τα δέντρα, το χωράφι, οι ελιές, δεν μας χορταίνει το σπίτι. Βγαίνεις, και πάλι δεν χορταίνεις. Πεινάς καθώς περνούν τα σύννεφα, πεινάμε σου λέω. Έτσι βλέπουμε τα πράγματα: πεινώντας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).»
