Κρατικοί δολοφόνοι...

Όλοι αυτοί οι νέοι, βλαστάρια της ζωής, δεν έχασαν απλώς τη ζωή τους - δολοφονήθηκαν! Όχι από τον κακόμοιρο αυτό σταθμάρχη αλλά από όλους εκείνους που οδηγούν τη χώρα στον εξευτελισμό και τον μαρασμό, το ίδιο το κράτος δηλαδή που τάχα μου μεριμνά για την ευημερία και την ασφάλεια των πολιτών. Πρόκειται μάλιστα για δολοφόνους ασυγκίνητους, κυνικούς και ας παρουσιάζονται στα κανάλια σαν περίλυπες δεσποσύνες, βαρυπενθούσες και λοιπά. Είναι αηδιαστικό να τους ακούς όλους αυτούς να εκφράζουν τάχα την οδύνη τους για την τραγωδία των Τεμπών. Όλοι αυτοί ήξεραν, χρόνια τώρα, ότι όσοι ταξίδευαν με τρένα ήσαν μελλοθάνατοι. Και τι έκαναν γι' αυτό; Τους άφηναν, απλώς, να ταξιδεύουν [προς τον θάνατο, διότι εισιτήρια θανάτου προμηθεύονταν όλοι όσοι ταξίδευαν με τρένο]].

Δεν ήσαν τρένα τα τρένα της χώρας, ήσαν δυνάμει φέρετρα - και όλοι οι πολιτικοί σφύριζαν κλέφτικα. Και τι να πεις για τους δημοσιογράφους των καναλιών. Όλοι, μα όλοι έπεσαν από τα σύννεφα. Τόσα χρόνια ουδέν γνώριζαν για την πρωτόγονη κατάσταση του ελληνικού σιδηροδρόμου. Εμ, βέβαια, οι καταγγελίες των εργαζομένων για τους κινδύνους που ενυπήρχαν στα σιδηροδρομικά δίκτυα δεν «πούλαγαν», αδερφέ, δεν ικανοποιούσαν την άγρια χαρά που νιώθουν οι τηλεθεατές όταν ακούνε για Πολάκηδες και Αδώνιδες, για ριάλιτι και λοιπά σκουπίδια που «λάμπουν» στις τηλεοπτικές οθόνες. Τίποτα δεν ήξεραν για το απαρχαιωμένο ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο της περήφανης τούτης χώρας; Ήξεραν, αλλά δεν τους ενδιέφερε, γιατί τόσο κόπτονται για την ελληνική κοινωνία, δηλαδή καθόλου, μα καθόλου - τη θεσούλα τους να κρατήσουν και όλα τα άλλα στον αγύριστο. Μάλιστα.

Περισσεύει η υποκρισία εκ μέρους όλων των επικυρίαρχων στη σφαίρα της επικοινωνίας, τους οποίους ήδη αποκαλέσαμε στυγερούς δολοφόνους [και δεν είναι αυτό γενίκευση]. Το να βγαίνουν στα κανάλια και να εκφράζουν το πένθος τους μόνο την οργή συγγενών και οικείων προκαλεί - και όλων όσοι διαθέτουν ακόμη μια στάλα ευαισθησίας και αλληλεγγύης. Ποιος μπορεί να καταλάβει τον πόνο αυτών των ανθρώπων; Είναι ποτέ δυνατόν οι εργολάβοι και οι περί αυτούς να αντιληφθούν ποτέ τι σημαίνει ανθρώπινη απώλεια και ανθρώπινος πόνος; Δεν νομίζω. Εργολάβοι, κυβερνητικοί πολιτικοί και [κυβερνητικοί] δημοσιογράφοι είναι ένοχοι περισσότερο από τον δύστυχο σταθμάρχη, που αμέλησε να πράξει το καθήκον του - ας μη γελιόμαστε και ας μην προσποιούμεθα τις αθώες περιστερές. Ο τραγικός πράγματι αυτός σταθμάρχης δεν είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος, όπως ξελαρυγγιάζονται να ξεφωνίζουν τα κυβερνητικά δημοσιογραφικά παπαγαλάκια - για να σώσουν προφανώς την τιμή των εργοδοτών τους.

Η φιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, της ανάπτυξης δήθεν και του άλματος στο μέλλον, αποδεικνύεται μια τριτοκοσμική κυβέρνηση, αδιάφορη για την ασφάλεια των υπηκόων - και όχι μόνο αυτή βέβαια, αλλά αυτή είναι που ευαγγελίζεται τα αγαθά που προκύπτουν από τις ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών που ωφελούν τα δημόσια αγαθά [υγεία, συγκοινωνία, παιδεία... πρωτίστως].

Το θέμα είναι τι λες στους ανθρώπους που έχασαν, λόγω κρατικής ακηδίας και ασχετοσύνης, τους αγαπημένους τους· ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο, ανεπαρκές, αλυσιτελές. Ας, τουλάχιστον, επαναστοχαστούμε άπαντες για τους κρατικούς δολοφόνους.

Πηγή ΕφΣυν