Η αρμύρα του ανθρώπου

Σκέφτομαι πόσο κάλπικος είναι ο άνθρωπος που φορά τη μάσκα του επαναστάτη, τρέχει από διαδήλωση σε διαδήλωση, από διαμαρτυρία σε διαμαρτυρία και επαίρεται πως πασχίζει να αλλάξει τον κόσμο. Μα δεν ευκαιρεί να κοιτάξει στα μάτια το παιδί που έχει απέναντί του, να σφίξει το χέρι του ανθρώπου που δίπλα του σωπαίνει. Πόσο η ιδεολογία μπορεί να γίνει φυλακή.

Και θυμάμαι τα λόγια του Φερνάντο Πεσσόα:
«Αγαπώ είναι η αιώνια αθωότητα,
και η μοναδική αθωότητα είναι δεν σκέφτομαι.»

Και αποζητώ μια νέα μορφή ελευθερίας. Μακριά από στεγανά και καθοδηγητές και υποδείξεις. Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δε θα' χουν τίποτε άλλο πέρα από το γυμνό τους σαρκίο. Τη γυμνή ματιά τους. Θα διαδηλώνουν την ανάγκη τους για αγάπη και δεν θα υψώνει κανείς το δάχτυλο επιτιμητικά να τους δικάσει. Θα διαδηλώνουν την ανάγκη τους για χρόνο και θα τους αγκαλιάζει η αποδοχή των γύρω τους. 'Έναν κόσμο όπου η νοσταλγία για τον καθαρό άνεμο, τον γυμνό ήχο των πουλιών, το κύμα της θάλασσας θα υψώνεται ως μοναδικό αίτημα ζωής. Τα παιδιά θα αφήνονται ελεύθερα να νιώσουν τα κύτταρα της φαντασίας τους. Δε θα θεωρείται αρρώστια η νοσταλγία και η μνήμη.

Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί παρά να υπάρχει. Αρκεί να σωπάσουμε και να ακούσουμε το μέσα μας βουητό. Αυτό που μας κάνει ανθρώπους που διψάνε για αρμύρα. Αυτό που μας ξεχωρίζει από τις μηχανές.