Εγώ και η πνιγμένη κραυγή μου

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες                 Ελένη Βακαλό

Υπάρχει ένα αόρατο πλέγμα προστασίας γύρω από κάθε μορφή εξουσίας. Το λεγόμενο «κοιτάω την οικογένειά μου και τη δουλίτσα μου και δε χώνω τη μύτη μου σε ξένες υποθέσεις». Ποια είναι η δουλίτσα μου δεν το ξέρω από την αρχή. Μου το υπαγορεύουν όμως οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης μέσα από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Μου το υπαγορεύουν και οι δάσκαλοι μέσα από τα μαθητικά θρανία. Μου το υπαγορεύουν οι γονείς μου με το κλασικό «Να είσαι καλό παιδί.».

Δουλίτσα μου λοιπόν είναι να υπακούω. Τον γονιό μου στην αρχή, τον δάσκαλο έπειτα, τον εργοδότη μου αργότερα.

Δουλίτσα μου είναι να είμαι αποδοτικός. Να φέρνω καλούς βαθμούς στο σχολείο, να ευνουχίσω τη φαντασία μου οικειοθελώς, να βάλω νωρίς τη μάσκα, να σκοτώσω εξαρχής το γέλιο, να μάθω να σκέφτομαι θετικά, να κυνηγώ την ευτυχία.

Δουλίτσα μου είναι να μάθω εξαρχής πως οι άλλοι είναι οι άλλοι και εγώ είμαι εγώ.

Ο πρόσφυγας είναι ο άλλος. Εγώ είμαι εγώ.

Η φυλακισμένη Ηριάννα είναι η άλλη. Εγώ είμαι εγώ.

Ο άστεγος είναι ο άλλος. Εγώ είμαι εγώ.

Ο εξαθλιωμένος είναι ο άλλος. Εγώ είμαι εγώ.

Το θύμα από τις επιθέσεις του Isis είναι ο άλλος. Εγώ είμαι εγώ.

Εγώ και η δουλίτσα μου. Η δουλίτσα μου κι εγώ. Εγώ και η τύφλα μου. Εγώ και η μάσκα μου. Εγώ και το βεβιασμένο μου χαμόγελο. Εγώ και οι παγκόσμιες μέρες. Παγκόσμια μέρα κατά της παιδικής εργασίας. Παγκόσμια μέρα προσφύγων. Παγκόσμια μέρα περιβάλλοντας. Εγώ και ο κατακερματισμένος χρόνος μου. Εγώ και το κατακερματισμένο εγώ μου. Εγώ και η μάσκα μου. Εγώ και η ευνουχισμένη ανθρωπιά μου. Εγώ και η πνιγμένη κραυγή μου. Εγώ και η δύναμη της συνήθειας. Εγώ και η ήττα μου. Εγώ και η ανοσία μου. Εγώ και το κελί μου.

Υ.Γ Δουλίτσα τώρα τελευταία έγινε και η ανέξοδη επανάσταση, οι μηδενιστικές κραυγές.