Δεν φτάνει που πεινάμε...

Έλα, πες μου κάτι για την "συνειδητοποίηση του κόσμου", πες μου κάτι για την "ώριμη πολιτική σκέψη του λαού", πες μου για "τις συνθήκες που οξύνουν την αντίληψη και τα κοινωνικά αντανακλαστικά".
Δώσε μου παραδείγματα για το βαθύτερο νόημα της έννοιας "γίνομαι Μηδενιστής" και τι σημαίνει "εξτρεμιστικές πολιτικές λογικές" και γιατί δεν είναι μαζικά αποδεκτές. 
Εξήγησέ μου το "πολιτικό μάρκετινγκ" και την "τοποθέτηση πολιτικού προϊόντος".
Ακόμη και με ψυχολογικούς όρους.
Θα σε ακούσω.
Μετά, πες μου και για Θερμοπύλες, την αντίσταση των Μηλίων, την Λέλα Καραγιάννη, τον Σάντα και τον Γλέζο, το μπλόκο της Κοκκινιάς, το Δίστομο, τα Δεκεμβριανά.
Τον Καζαντζάκη, τον Λουντέμη, τον Αναγνωστάκη, τον Μίσσιο.
Τον Μάη του 68, τον Σαρτρ, τον Μποντριγιάρ, τον Ελλυλ.
Μετά, θα λαϊκίσω αισχρά και θα σου πω για την ατάκα του κυρ Μιχάλη του ξενοδόχου: 
"Δεν φτάνει που πεινάμε, γκαβλώνουμε κιόλας!..."
Θα χαζογελάσεις και θα στρίψουμε τσιγάρο.
Θα θυμηθούμε και κάτι βιβλία περιορισμένης έκδοσης, από κάτι άγνωστους, που αποχώρησαν νωρίς.

Έπειτα, θα πάρουμε δυο μπύρες ρεφενέ από το περίπτερο, θα πάμε στην έκθεση βιβλίου, θα κοιτάμε τι δεν μπορούμε να αγοράσουμε και δεν θα μιλάμε καθόλου...

Τι να πούμε πια άλλωστε;;...