Για μια μπάλα

Θυμάμαι από μικρό παιδί τη μάνα μου.

« Μαμά, πώς να γίνω φίλος με τα παιδιά;» τη ρώταγα.

 «Αχ, αγόρι μου» έλεγε εκείνη, « όλα όσα χρειάζεσαι, είναι μια μπάλα και μια αλάνα».

Πόσο δίκιο είχε. Δύο ερωτήσεις. « Πώς σε λένε;», «τι ομάδα είσαι;» και το παιχνίδι φούντωνε.

Μέχρι που ο ήλιος κουραζόταν να μας παρακολουθεί και νυσταγμένος, έριχνε τις ακτίνες του πίσω από την πλαγιά.

Μέχρι που η μάνα μας, κρεμόταν από το παραθύρι και φώναζε να μαζευτούμε επιτέλους σπίτι μας.

Κι εμείς γκρινιάζοντας, αναγκαζόμασταν να υπακούσουμε και να ανανεώσουμε για την επομένη το ραντεβού μας με τη μπάλα.

Αλλά σήμερα μάνα το «τι ομάδα είσαι;» ακολούθησε το «μη με χτυπάτε άλλο».

Πότε ζήλεψε ο διάβολος την μπάλα μας ρε μάνα;

Πότε κτήνη γέμισαν τις αλάνες και εμείς κρυφτήκαμε πίσω από ηλεκτρονικά παράθυρα;

Πώς να διδάξω το γιο μου να κάνει φίλους;

Τι λάθος κάναμε ρε μάνα;

Γιατί δεν μπορεί να φεύγει μια ψυχή για μία μπάλα.