Γεωργία Βασιλειάδου: Η ωραία των Αθηνών

Λείπει σαράντα χρόνια. Ένα βροχερό πρωινό του 1980, αποφάσισε να πετάξει την ομπρέλα της και να φύγει για ξάστερους ουρανούς.  Ήταν 83 χρόνων.

Το περίεργο είναι ότι κανείς δεν πρόσεξε την απουσία της. Είναι θρονιασμένη στα σπίτια όλων μας και διαρκώς μας κάνει να γελάμε μέχρι δακρύων. Μπαίνει από το γυαλί της τηλεόρασης· δεν ξεχωρίζει ηλικίες, κουλτούρες, κοινωνικές τάξεις … Συνταυτίζεται με όλους και με όλα. Όλοι ξεκαρδίζονται σε κάθε της ατάκα. Η κυρία Θεώνη Κανελοπιπερίδου, η κυρία Κατίνα Σουρταφέρτα, μπαρντόν η Κάθριν, η Ευτέρπη, η Ευτυχία, η Αριστέα, η Ασπασία, η Καλλιρρόη, η Επιστήμη, η Δόμνα, η Κλεοπάτρα, η Παγώνα, η Φρόσω, η Φωφώ στρογγυλοκάθεται στην απέναντι πολυθρόνα και μεγαλώνει τα παιδιά μας ξανά και ξανά, με αθώες κωμωδίες, με ήθος, και τους μαθαίνει την ιστορία της Αθήνας. Πώς ήταν οι αυλές, τα παραθυρόφυλλα, πώς οι σκούπες, οι καθρέφτες, τα ασημικά, οι εταζέρες, τα βάζα, πώς μυρίζαν τα λουλούδια, τα σχοινιά της μπουγάδας, οι γυριστές σκαλίτσες του Μπαρμπα-Σπύρου (Βασιλείου).

Γίνεται Καφετζού και βρίσκει στον καφέ «το χέρι που πήρε το δαχτυλίδι, για να το βάλει σε χέρι που του βάζει χέρι», κι εκεί που γελάς, κλαις για την εντιμότητα και την μελαγχολία της «ξεγελασμένης» κολομπίνας. Γίνεται Μαμή, που ξεματιάζει και δέχεται χρήματα «μόνο και μόνο επειδή είναι γρουσουζιά να κλείσει η τσάντα που άνοιξε χωρίς να δώσει κάτι τις»  και πάλι καθώς γελάς σου ’ρχεται να κλαις γιατί πώς αλλιώς θα βρει χρήματα να σπουδάσει γιατρό τον μοναχογιό της; Γίνεται Δοσατζού, Περιπτερού και φτάνει να γίνει και Δήμαρχος.

Μια κι έφτασε στα «ανώτατα αξιώματα», ας δούμε και το βιογραφικό της: Παιδί πολύτεκνης οικογένειας της Αθήνας, χάνει νωρίς τον πατέρα της κι αναγκάζεται πολύ μικρή να δουλέψει και να εγκαταλείψει το σχολείο. Της αρέσει το τραγούδι. Περνώντας έξω από τη Λυρική, το θέατρο ΟΛΥΜΠΙΑ, ακούει να τραγουδούν κι αποφασίζει να μπει. Ζητάει να την ακούσουν και φτάνει να σπουδάζει τραγούδι στη Σχολή Γεννάδη. Γίνεται χορωδός της Λυρικής, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειας. Παίρνει μέρος στις Δελφικές Γιορτές του Άγγελου Σικελιανού, στο χορό του Προμηθέα Δεσμώτη,  κοντά στην Κούλα Πράτσικα και στη συνέχεια στο θέατρο. Παίζει κι επιθεώρηση. Την βλέπει η Κοτοπούλη και την παίρνει κοντά της για 10 χρόνια. Έπειτα δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη.

Γάμος-χωρισμός, ένα παιδί που τη χρειάζεται κι αφήνει το θέατρο για να παίξει σωστά το ρόλο της μητέρας. Όταν πια όλα δείχνουν πως έχει απομακρυνθεί οριστικά από το θέατρο, την ανακαλύπτει στο «Στέμμα» –το καφενείο που μαζεύονται οι άνεργοι ηθοποιοί– ο Αλέκος Σακελλάριος και της φοράει ένα στέμμα στα μαλλιά. Κινηματογράφος. Μια λαμπρή δεύτερη καριέρα που έμελλε να μας τη γνωρίσει. Έτσι η Γεωργία Αθανασίου, συγγνώμη, Βασιλειάδου γίνεται στενή συγγενής μας και μόνιμη συγκάτοικός μας, όχι μόνο σε όλη της τη ζωή, αλλά και πέρα απ’ αυτήν.

Τώρα μη δακρύζετε. Ακούστε την. Σας ρωτάει: «Σας αρέσει το κλειδοκύμβαλον; Να σας βαρέσω κάτι; Να σας παίξω Μπραμς;»

Κι όμως το παραδέχεται κι η ίδια : «Εγώ, κύριε Νότη μου», λέει στον Μίμη Φωτόπουλο, «είμαι του παρελθόντος αιώνος. Μου αρέσουν άλλα πράγματα. Τα λουλούδια, τ’ αστέρια, η μουζική…»

Και σε μας αρέσουν τα λουλούδια, τ’ αστέρια και η μουσική. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να σας βλέπουμε δίπλα στον Αυλωνίτη, τον Μακρή, τον Ρίζο, τον Σταυρίδη, τη Ζαφειρίου, τη Βρανά…

Γι’ αυτό σας θυμόμαστε και σας έχουμε στην καρδιά μας…

Πάρτε ένα ακόμη χειροκρότημα… 40 χρόνια μετά.