Αυτό το «δεν πειράζει… ησύχασε» είναι το ποίημα

Υπήρξε μια εποχή στη ζωή μου που οι άνθρωποι με τρόμαζαν. Έστεκα σιωπηλά αμήχανη στα λόγια των άλλων, στη γεμάτη αυτοπεποίθηση ορθωμένη ράχη τους, στα βέλη των ματιών τους. Η συναίσθηση του γελοίου με ακολουθούσε σαν δεύτερο δέρμα. Ήταν η φυλακή που ύψωνε γύρω μου τείχη γυάλινα. Μόνη μου διέξοδος τα βιβλία και οι λογοτεχνικοί ήρωες. Μου φαίνονταν τόσο πιο γήινοι από όλους αυτούς τους ανθρώπους που συνωθούνταν γύρω μου, που τώρα νιώθω πως πέρασα όλα μου τα παιδικά και εφηβικά χρόνια κρυμμένη σε ένα σύννεφο καμωμένο από τις λέξεις ανθρώπων που είχαν φύγει καιρό απ' αυτήν τη ζωή. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που καταλαβαίνω τι κρύβεται πίσω από τη σιωπή κάποιων μαθητών. Είναι αυτή η αίσθηση της αλληλεγγύης προς τα βλέμματα των μαθητών μου που ζουν και μιαν άλλη ζωή παράλληλα με αυτήν τη γήινη. Είναι τα παιδιά τα χωμένα στον κόσμο της λογοτεχνίας. 
Κι ενώ οι λέξεις των άλλων με φυλακίσαν στα σύννεφα, ήταν οι δικές μου οι λέξεις που μου άνοιξαν τον δρόμο προς τους άλλους ανθρώπους. 
Δεν το 'νιωθα στην αρχή. Γι' αυτό και δημοσίευα με ψευδώνυμο. Γι' αυτό και είχα διαλέξει το "παρείσακτη" να ονοματίσω το μπλογκ μου. Από τότε όμως έχουν περάσει εννιά χρόνια και δύο βιβλία ποίησης.
"Η ποίηση είναι μια πράξη εμπιστοσύνης". Είχε πει ο Σεφέρης. Και γενναιότητας. Θα προσθέσω εγώ. Θέλει γενναιότητα να ξεπεράσεις την αρχική αίσθηση του γελοίου και να θελήσεις να σμίξεις με τους άλλους ανθρώπους. Να τους αγαπήσεις παρ' όλες τις πληγές τους. Ή μάλλον ακριβώς για τις πληγές τους. Και να τους δείξεις μέσα από τις λέξεις σου πως είσαι κι εσύ εκεί, καρφωμένος στον ίδιο βράχο μ' αυτούς, με τον ίδιο αετό να σου τρώει το συκώτι. Μα δεν πειράζει.
Αυτό το «δεν πειράζει… ησύχασε» είναι το ποίημα. Αυτό το παρηγορητικό χτύπημα στον ώμο. Για να το δώσει ο ποιητής οφείλει να σπάσει το κέλυφος της υπεροψίας που τον συντρόφευε από τη γέννησή του. Να σκύψει μέσα του και να συντριβεί. Να μη φοβηθεί να γίνει χίλια κομμάτια. Κι αυτά τα κομμάτια να βάλει στις λέξεις του και να τις προσφέρει στους άλλους ανθρώπους.

*Γραμμένο τον Φεβρουάριο του 2017 … το θυμήθηκα, γιατί έψαχνα να βρω κάτι να σωπάσω τις μέσα μου φωνές που πάλι μου φωνάζουν για το μάταιο της παρουσίασης.