Αντι-αφιέρωμα στα ανθρώπινα κτήνη...

-ΑΝΤΙ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΤΗΝΗ, ΤΟΥΣ ΧΛΕΥΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΟΝΟΥ-

Το καλοκαίρι του1975 επισκέφτηκα, σε ηλικία εικοσιδύο ετών, για πρώτη φορά την Τουρκία. Από τότε διαισθάνθηκα ότι το πεπρωμένο μου θα με έφερνε να ζήσω κάποτε εκεί, στην πατρίδα των προγόνων μου, και έτσι έγινε.

Βρέθηκα στην προκυμαία της Σμύρνης, στο Και. Η παρέα μου περπατούσε αλλού, εγώ στραβοπάτησα χαζεύοντας, και, έτοιμος να τσακιστώ, δέχτηκα την περιποίηση ενός γέροντα. Χουσεΐν τον έλεγαν, ήταν τσαγκάρης, Σαλονικιός στην καταγωγή. Έκανα να πέσω και με πρόλαβε, βρέθηκα να κάθομαι σε μια καρέκλα. Έφερε λεμονάδα κι ένα κουλούρι. -Ικράμ, μου είπε, κέρασμα, από μένα. -Από πού είσαι; με ρώτησε . -Έλληνας! -Ο γιος μου σκοτώθηκε πέρσι στην Κύπρο, με τον Αττίλα, από ελληνικό βόλι! Δαγκώθηκα! Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. -Κατέβασα το κεφάλι ως το χώμα -Μη στεναχωριέσαι, όλα τα παιδιά του κόσμου δικά μας είναι, μπορεί να ήταν ο αδερφός σου στη θέση του. Και μου χάιδεψε το κεφάλι. Πόλεμοι να μη γίνονται!

Θυμάμαι συχνά τον Χουσεΐν μπαμπα με συγκίνηση και πόνο.

Αυτά, για τους άσπλαχνους ντεμέκ πιο Έλληνες και πιο πατριώτες από μας που κάνουν πανηγύρια πάνω στους τάφους και τη συμφορά των όποιων άλλων, εχθρών, "εχθρών" αλλά και φίλων!