Αγωνία...

 Ο χρόνος έχει φυλακιστεί. Ο κόσμος είναι φοβερός και βαρετός παράλληλα εν μέσω πανδημίας. Αυτές τις μέρες μοιάζουμε σαν να παίζουμε το έργο του Μπέκετ:

«Θα πάψετε επιτέλους να με βασανίζετε με τον καταραμένο τον χρόνο σας! Είναι απάνθρωπο! Πότε! Πότε! Μια μέρα! Δεν σας φτάνει αυτό; Μια μέρα σαν τις άλλες, μια μέρα μουγγάθηκε, μια μέρα τυφλώθηκα, μια μέρα θα κουφαθούμε, μια μέρα γεννηθήκαμε, μια μέρα θα πεθάνουμε, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, δε σας φτάνει αυτό; Ξεγεννάνε καβάλα σ’ ένα τάφο, αστράφτει το φως μια στιγμή, κι ύστερα πάλι σκοτάδι.

Όλοι γεννιόμαστε τρελοί. Μερικοί παραμένουν.

Μη με αγγίζεις! Μη με ρωτάς! Μη μου μιλάς! Μείνε μαζί μου.

Τίποτα δεν συμβαίνει, κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν πηγαίνει, είναι τρομερό.

Το βέβαιο είναι πως οι ώρες μας, έτσι όπως είμαστε, είναι ατελείωτες κι έτσι αναγκαζόμαστε να τις γεμίσουμε με πράξεις που εκ πρώτης όψεως φαίνονται λογικές αλλά… που τις κάνουμε πια μηχανικά. Θα μου πεις ότι πρέπει να εμποδίσουμε το μυαλό μας να θολώσει. Έχεις δίκιο! Αλλά αναρωτιέμαι: Σάμπως δεν έχει κιόλας βυθιστεί σε απέραντα σκοτάδια; Παρακολουθείς το συλλογισμό μου;»

Ροκανίζουμε κι εμείς το χρόνο μέχρι να ξεκινήσει αυτό που πιστεύουμε ότι είναι η αληθινή μας ζωή. Όπως ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα κλειστοφοβικό σύμπαν, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, όλα τα πράγματα δείχνουν ίδια και εμείς ακίνητοι ακίνητοι περιμένοντας τη λύτρωση που ελπίζουμε ότι θα έρθει ή την καταστροφή.