Έγκυος δε θα μείνω

Νιώθω μουδιασμένο όλο το κορμί μου. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Έχω πάρει αρκετά κιλά τελευταία. Ποτέ άλλοτε δεν είχα παραπανίσια κιλά. Ήμουν πάντα δυναμική, δραστήρια. Δεν αποτέλεσα ποτέ το πρότυπο της κλασικής γυναίκας που ονειρεύεται από μικρή την μητρότητα. Δεν έπαιζα με κούκλες και σιχαινόμουν το ροζ. Στα τριάντα πέντε μου χρόνια όμως, δύο αφίξεις  τα άλλαξαν όλα. Εκείνος, που ήρθε για να συντροφεύσει τη ζωή μου, χωρίς καμία απαίτηση, μόνο με ειλικρινή αγάπη. Και η γέννηση του ανιψιού μου. Το θαύμα της ζωής δεν γινόταν να αφήσει ανεπηρέαστη την ψυχή μου. Είναι απίστευτο πως μπορεί ένα πλάσμα που χωρά στις  δυο σου χούφτες να δημιουργήσει  τόσο δυνατά συναισθήματα. Και από εκεί που νιώθεις άτρωτος, αισθάνεσαι ξαφνικά μικρός και ευάλωτος.

Ακόμα δεν μπορώ να κουνηθώ. Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι, μου συμβαίνει συχνά τελευταία. Άλλο ένα στοιχείο που έχει αλλοιωθεί από τον εαυτό μου. Εγώ που χαρακτηριζόμουν τέρας ψυχραιμίας και που ήλεγχα κάθε συναίσθημα, ταράζομαι πια με το παραμικρό. Κλαίω δίχως λόγο και τα νεύρα με οδηγούν. «Οι ορμονοθεραπείες», λέει πάντα τρυφερά εκείνος. «Δεν είμαι σίγουρη» λέω εγώ.

Τα μάτια μου παραμένουν ερμητικά κλειστά, παρά την προσπάθεια που καταβάλλω να τα ανοίξω. Οι φωνές τους φτάνουν πεντακάθαρα στα αυτιά μου. «Αυτή τη φορά δεν καταφέραμε ούτε ωάριο να πάρουμε». Σε αντίθεση με όλα τα μέρη του σώματός μου, που δεν υπακούουν τις διαταγές μου και παραμένουν στη μέθη, τα δάκρυά μου, κάνουν την επανάστασή τους. Τα βλέφαρα δεν μπορούν να τα εμποδίσουν και ρέουν σαν ρυάκια στο πρόσωπό μου. Είναι η πέμπτη φορά που επενδύω στην ελπίδα και αυτή χάνεται. Ένα τεράστιο γιατί και ένα ακόμα μεγαλύτερο κενό μέσα μου.

Έχω χάσει το χρόνο που παρέμεινα κενή και μόνη στο σκοτάδι μου. Κι ύστερα φως. Τα παρήγορα λόγια του γιατρού μου. «Θα προσπαθήσουμε πάλι» μου λέει. « Θα το δεις. Θα μείνεις έγκυος».  

«Έγκυος δε θα μείνω» του απαντώ, « αλλά μητέρα θα γίνω. Γι’ αυτό βοήθησέ με να φύγω γρήγορα από εδώ, γιατί κάπου εκεί έξω με περιμένει το παιδί μου».