«… Το αίνιγμα της τοξικομανίας»

… ό,τι φάνε, ό,τι πιούν και ό,τι αρπάξουν! Αν εξαιρέσουμε κάποιους οι οποίοι από περιέργεια ή κακώς εννοούμενη μαγκιά τα δοκίμασαν και κόλλησαν, τα πιο ευαίσθητα (άρα και τα πιο ευάλωτα) παιδιά είναι αυτά που κινδυνεύουν περισσότερο να βυθιστούν στον κόσμο των ναρκωτικών, αναζητώντας κάτι για να σβήσει τον πόνο τους.

Πριν από τον τοξικομανή, μεγάλο τμήμα του κοινωνικού του περίγυρου αναζητά επίσης “κάτι” για να σβήνει τον δικό του ασυνείδητο πόνο της αρρώστιας και του θρήνου της απώλειας αγαπημένου προσώπου. “Kάτι” για τον συνειδητό πόνο της κοινωνικής απόρριψης, της ανεργίας, της μετανάστευσης και της λύσσας απέναντι στο θεόρατο και απροσπέλαστο αφεντικό. Όλοι αυτοί γεμίζουν το κεφάλι τους με χάπια, σιρόπια, αλκοόλ και άλλες ψυχοτρόπους ουσίες για να μην αισθάνονται κανένα πόνο.

Ο τοξικομανής απλώς υπερβαίνει τα όρια της νομιμότητας. Γιατί; Μήπως, όπως αναρωτιέται και η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα, ο τοξικομανής δεν είναι παρά το εξιλαστήριο θύμα μίας μοιραίας τελετουργίας που συντελείται μέσα στο ιερατείο της οικογένειας για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας; Μήπως μαζί με τους ανέργους, τους ανασφάλιστους αρρώστους, τους ψυχοπαθείς και τους ΑΜΕΑ δεν είναι παρά τα αναγκαία ερείπια που συσσωρεύονται, τίμημα για την, πάσει θυσία, καπιταλιστική ανάπτυξη;

Δεν έχω χώρο να μιλήσω για το Σύστημα που θέλει γενιά με “like”, ναρκωτικά, υποκουλτούρα, “second life” στο Διαδίκτυο και “apolitique” στάση ζωής. Είναι δεδομένο. Θα μιλήσω για την καθημερινότητα. Με πνίγει η οργή, το αλισβερίσι που γίνεται μπροστά στα μάτια μου, ο χρόνος που τρέχει σε βάρος των ουσιο-εξαρτώμενων παιδιών και των μελλούμενων που πυκνώνουν τις γραμμές τους. Που στηρίζω την απολυτότητα της θέσης μου; Στις ποιο γερές βάσεις. Στο 18 ΑΝΩ, στο ΚΕΘΕΑ, στο ΕΣΥΝ, στην ΕΞΟΔΟ, στον ΘΗΣΕΑ, σε όλες εκείνες τις δομές, τους ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς και ψυχιάτρους που γνωρίζουν γιατί μιλούν, αγαπούν τα παιδιά και θέλουν να τα επανεντάξουν στην κοινωνία. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ποιοί εξαπατούν τα παιδιά και παίζουν συνειδητά ή ασυνείδητα με τον πόνο τους:

Οι μεταμοντέρνοι ειδικοί. Κάποιοι που δηλώνουν ψυχίατροι, ψυχολόγοι, διανοούμενοι, κ.α. που τους αγαπούν και τους προβάλουν τα κανάλια. Οι τύποι που ηθελημένα παριστάνουν τον βλάκα και ωρύονται ότι ποτέ το χασίσι δεν σκότωσε έναν, έστω έναν άνθρωπο! “Ξεχνούν” ότι δεν υπάρχει ούτε ένας νέος ο οποίος αδαής από ναρκωτικά, ξύπνησε ξαφνικά ένα πρωί, βρήκε τον έμπορο του θανάτου και του είπε: “κάνε μου μία ένεση ηρωίνης!”. Όλοι μα όλοι, πρώτα πέρασαν από τα λεγόμενα μαλακά ναρκωτικά τα οποία είναι μακράν ο καλύτερος “tourist guide” για την ναρκοκουλτούρα και ο πιο σίγουρος δρόμος για να βρεθούν νεκροί σε κάποιο πεζοδρόμιο με μία σύριγγα να κρέμεται από την φλέβα.

Εκείνοι που απέκτησαν ένα τεχνικό πτυχίο ιατρικής χωρίς ίχνος κοινωνικής πινελιάς (π.χ. αυτοί που όταν τους λες ότι οι μισές ασθένειες οφείλονται στην φτώχεια σε κοιτούν σαν να βλέπουν UFO). Η ανικανότητα τους να συνειδητοποιήσουν ότι τα ναρκωτικά είναι κυρίως κοινωνικό πρόβλημα και δευτερευόντως ιατρικό τους οδηγεί στον λεγόμενο “βιολογικό αναγωγισμό” ή στην δική μου γλώσσα στον ιατρικό ρατσισμό. Όσο πιο πολύ “βιολογικο-ιατρικοποιούν” τα κοινωνικά φαινόμενα, τις συμπεριφορές και ιδίως την εξάρτηση, τόσο πιο πολύ βοηθούν την Εξουσία να ασκεί όλο και πιο σφικτό κοινωνικό έλεγχο, σε όλο και πιο ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού.

Σαμποτάρει το Σύστημα τα “στεγνά” προγράμματα που θεραπεύουν τον πολύχρονο βιασμό ψυχής και σώματος του νέου και ξεμπερδεύει πετώντας στη μούρη του παιδιού μερικά (φτηνά) χάπια μεθαδόνης με τις ευλογίες κάποιων γιατρών! Σε προχωρημένες καταστάσεις ιατρικής εγκληματικότητας, διαφημίζονται κλινικές όπου αντικαθίσταται το αίμα στον ουσιοεξαρτώμενο ώστε “να φύγει το κακό αίμα με την ηρωίνη και να μπει νέο καθαρό”. Λες και δεν είναι φυτεμένη η ανάγκη της δόσης στον εγκέφαλο του παιδιού!

Οι απίστευτοι χαζοχαρούμενοι της Πλατείας Συντάγματος. Οι νεαροί εκείνοι οι οποίοι έχουν θεοποιήσει την κακώς εννοούμενη προσωπική ελευθερία ότι “όλα επιτρέπονται”. Εξ’άλλου, οι συνήθως νεόπλουτοι γονείς τους αυτό που τους έμαθαν από τα γενοφάσκια τους είναι ότι δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν νόμοι, ήθος, φιλοσοφία, όλα για πάρτη μας! Είμαστε το κέντρο του κόσμου! Όπως αποποινικοποιήσατε την λεηλασία της χώρας από την φάρα μας, έτσι αποποινικοποιείστε και την διακίνηση των ναρκωτικών! Μαζί με αυτούς στην ίδια πλατεία φωνάζουν και πολλά νέα παιδιά από τα κάτω πατώματα της κοινωνικής σκάλας μιμούμενα τα ρετιρέ. Αυτοί σύμφωνα με την αμερικανική λογική (δες πόλεμος στο Ιράκ) λογίζονται στις παράπλευρες απώλειες…

Η χαμηλή αντίληψή τους για το κοινωνικού γίγνεσθαι, δεν τους επιτρέπει επίσης να προστατεύσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ξεχνούν την δραματική αποτυχία του πειράματος της ελεύθερης χρήσης στο πάρκο της Ζυρίχης, των “shooting galleries” της Φραγκφούρτης και άλλων ευρωπαϊκών πόλεων καθώς και την τρομακτική αύξηση της χρήσης νόμιμων δολοφονικών συνθετικών ναρκωτικών ουσιών στην κορυφαία Ολλανδία (για αποφυγή κάθε παρεξήγησης, ο τοξικομανής είναι θύμα και χρήζει στήριξης και όχι φυλάκισης. Δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί η εμπορία των ουσιών!)

Για σένα κύριε αναγνώστα που πιθανώς να έχεις κάποια χρήματα, καλό σχολείο για τα παιδιά σου και μεγάλο κύκλο σοβαρών και μορφωμένων φίλων και θεωρείς ότι είσαι θωρακισμένος. Για σένα που διαβάζεις το άρθρο αυτό “εκ του ασφαλούς”, απλά για ενημέρωση, καθώς αυτά συμβαίνουν μόνο στο Ζεφύρι και στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και όχι στην Κηφισιά και στο Πανόραμα.

Για να σε αγχώσω, το φτωχό παιδί δεν είναι ο καλύτερος πελάτης για τον έμπορο. Κακομοιριασμένο, άφραγκο και συνήθως άνεργο, με φίλους εξ’ίσου “επιζώ δεν ζω” θα κλέψει μερικά δεκάρικα για την δόση του. Καλός πελάτης είναι το δικό σου λαμπερό παιδί! Όμορφο και υγιές από την καλοπέραση, με λεφτά στην τσέπη, με γονική σπιταρώνα γεμάτη με πολύτιμα αντικείμενα μετατρέψιμα σε δόση και ενέσεις και εκατοντάδες φίλους, σε καλά σχολεία, ανάλογων οικονομικών προσόντων και πάνω απ’όλα φίλους - υποψήφιους χρήστες επίσης… Πρόσεξε. Η χρυσή, αυτιστική μοναξιά του ευαίσθητου παιδιού σου μαζί με το “δεν πειράζει το χασίσι” είναι η καλύτερη συνταγή για μία πετυχημένη ένεση ηρωίνης…

Διαβάστε, αναλύστε, ρουφήξτε την συγκλονιστική γραφή της Κατερίνας Μάτσα “Ψάξαμε ανθρώπους και βρήκαμε σκιές… Το αίνιγμα της τοξικομανίας”, εκδόσεις Άγρα. Δεν είναι βιβλίο. Είναι αποκωδικοποιητής της οικογένειας και της κοινωνίας σε σχέση με τα ναρκωτικά. Είναι οδηγός επιβίωσης για το παιδί σας…