Σακελλαροπούλου μη γίνεις!

Όταν ο μακαρίτης ο Κωστής Στεφανόπουλος, ένας μετριοπαθής μεν, συντηρητικός δε πολιτικός, ανέλαβε, με την υπόδειξη Σαμαρά (ΠΟΛΑΝ) και την ψήφο Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ) την προεδρία της Δημοκρατίας, άπασες/ντες οι εξ αριστερών κρατούσανε, και με το δίκιο τους, μικρό καλάθι. Η μικροϊστορία της εποχής, όμως, γράφτηκε λιγάκι αλλιώς. Όχι πως ο Κ. Στεφανόπουλος έκανε τίποτε επαναστατικό: η στάση του όμως σε διάφορα μικροζητήματα -και όχι ίσως μόνο- άνοιξε ένα παραθυράκι προοδευτισμού σ΄ ένα θεσμό που μύριζε ναφθαλίνη. Η ομιλία του, ας πούμε, κατά την επίσκεψη Κλίντον στην Ελλάδα (1999), με επικρίσεις που δεν έβρισκαν σύμφωνους κάμποσους από κείνους που τον εξέλεξαν, η άρνησή του να νομιμοποιήσει τις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου, η συνέντευξη που έδωσε σ’ ένα εναλλακτικό μαθητικό περιοδικό, το «Schoolήκι», ή η συμπαράστασή του στον Τσενάι για την υπόθεση “Αλβανός σημαιοφόρος”, έφτιαχναν τον νέο ανθρωπότυπο του Προεδρικού Μεγάρου.

Αν και το αντιπαράδειγμα δεν ακολουθήθηκε από τους διαδόχους του, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως όταν Προεδρίνα της Δημοκρατίας έγινε γυναίκα, ολιγότερο μάλιστα συντηρητική από τον Στεφανόπουλο, θα δημιουργούνταν και πάλι μια νέα κατάσταση στο, μάλλον διακοσμητικό έτσι κι αλλιώς, περιβάλλον της προεδρίας.

Αλλά η Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπονομεύει συστηματικά και αποδομεί με όλους τους τρόπους κάθε εναλλακτική–προοδευτική πλευρά του εαυτού της, αν υποθέσουμε πως διαθέτει τέτοια. Μετά την αφωνία της στην περίπτωση Κουφοντίνα και τη φωτογράφιση μπροστά στον τοίχο του αίσχους στον Έβρο, το κακό τρίτωσε. Με πολύ χειρότερο, μάλιστα, τρόπο. Διότι αν υποθέσουμε πως, χάριν της κυβέρνησης που την πρότεινε, όφειλε πολιτική στήριξη στις δύο πρώτες περιπτώσεις, στην περίπτωση του “1ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας” όφειλε, απεναντίας, να της βάλει φρένο: στοιχειώδης ευθιξία λόγω του φύλου της, έστω, έπρεπε να της υπαγορεύσει να αντιταχτεί στον σκοταδισμό του ακροδεξιού συρφετού που διοργανώνει ένα από τα πλέον εξευτελιστικά και οπισθοδρομικά πράγματα που έχουμε δει τα τελευταία 30-40 χρόνια. Υπό την αιγίδα του επίσημου κράτους, μάλιστα.

Το διαβόητο συνέδριο δεν είναι, προφανώς, επιστημονικό, ούτε καν ενημερωτικό, όπως αυτοσυστήνεται: είναι μια θεσμική πολιτική πράξη παρέμβασης, γύρω από την οποία συσπειρώνεται το βαθύ κράτος και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του. Εκκλησία, καθηγητικό κατεστημένο, ακροδεξιοί πολιτικοί, περσόνες του λάιφ στάιλ, απ’ όλα είχε ο μπαχτσές. Στόχος, η αναμόρφωση των συνειδήσεων. Να δοθεί το μήνυμα, “γυναίκες, ξεχάστε όσα ξέρατε”. Κουμάντο στις μήτρες, κάνουν ο καπιταλισμός και η πατριαρχία. Σεξ για τεκνοποίηση, με “καρδίαν νήφουσαν, ὕπνον ἐλαφρόν, καὶ πάσης σατανικῆς φαντασίας ἀπηλλαγμένον”, να γεννιούνται Έλληνες σ’ αυτή τη γη, μην τυχόν και την καταλάβουνε οι άπιστοι. Διότι οι απελπισμένοι Έλληνες δεν θα γίνουνε ποτέ: οφείλουν οι γυναίκες να εκπέσουν σε εκκολαπτικές μηχανές.

Η Κ. Σακελλαροπούλου -και μαζί της ΕΡΤ, ΑΠΕ, Γενική Γραμματεία, αυτή που από Ισότητας έγινε Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής – αποσύρουν τη συμμετοχή από το Συνέδριο κατόπιν εορτής, μετά φυσικά τον σάλο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη γενική κατακραυγή. Η κοινωνία έδειξε με σαφήνεια τα αντανακλαστικά της στην οπισθοδρόμηση, αντανακλαστικά που η πρώτη γυναίκα Προεδρίνα της ελληνικής Δημοκρατίας δεν διαθέτει. Μακριά από την κοινωνία, πίσω πολύ ακόμα κι από τους λεγόμενους πεφωτισμένους της δεξιάς, εξανέμισε κάθε καλή πρόθεση και κάθε ελπίδα εκείνων που είδαν ως βήμα προς τα εμπρός την τοποθέτησή της.

Η Κ. Σακελλαροπούλου ντροπιάζει το φύλο της. Μαζί και πίσω της στην ντροπή, όλες οι γυναίκες που από τις θεσμικές τους θέσεις στήριξαν το φρικαλέο “ιβέντ”. Και δικαιώνει όλες/ους εκείνες/ους που είδαν εξ αρχής τη χρήση του φύλου της από τη δεξιά ως επιφαινόμενο της προόδου για να υποκρύψει έναν αβυσσαλέο υπερσυντηρητισμό. Στον οποίο η ίδια η προεδρίνα, ως φυσικό πρόσωπο, αποδεικνύεται παντελώς ανίκανη να βάλει φρένο.